Η ζωή στην εξοχή

η ζωή στην εξοχή είναι ήσυχη.
η ζωή στην εξοχή είναι ξένοιαστη.
η ζωή στην εξοχή απλά κυλάει.
και νιώθω -παράξενα- καλά γι' αυτό..

διαβάζω πολύ
-Τόλκιν και Ντίκενς και ίσως λίγο Μπάρκερ-
βλέπω ατέλειωτα σειρές
-It's always sunny in philadelphia και
alias και
law and order-
που και που κάποια ταινία
-stranger than fiction και
next stop wonderland και
fargo-
κολυμπάμε
μαγειρεύω
πλένω με μια ολοένα αυξανόμενη εμμονή κάθε πιάτο που λερώνεται εκείνη ακριβώς τη στιγμή που θα λερωθεί
ακούμε μουσική, μα τραγουδάμε κιόλας
-riders on the storm και
hey soul sister και
χαρά στον έλληνα που ελληνοξεχνά-
και μετά τις επτά το απόγευμα, βγαίνω σαν τον κούκο κάθε μία ώρα, και φωνάζω
"Ραφαηλίαααα"

σιωπή

"Ραφαηλίαααα"

από μακριά ακούγεται μια φωνή:
"τιιι;"

"δε λένε "τι"!! "ορίστε" λένε"
"ορίστεεε"
"δε σε θέλω κάτι. απλά να δω που είσαι"
"καλά"

στις δέκα μαζεύεται.
κόκκινη, ιδρωμένη, λαχανιασμένη

"μα γιατί μαμά από τώρα;"
"δέκα είναι η ώρα βρε μωρό!"
"μα τα παιδιά ακόμα παίζουν.."
"αυτά μπορεί να παίζουν μέχρι αύριο"
"μα.."
"δεν έχει "μα" και "ξεμά" κανόνισε να τσακωθούμε!"

μουτρώνει για λίγο.
σε πέντε λεπτά όμως, έχει κιόλας ξεχαστεί..

τα πεύκα δίπλα και γύρω και πάνω μας υψώνονται μέχρι τον ουρανό σχεδόν
-και στο πιο κοντινό, η κούνια κρέμεται με χοντρό σκοινί, δίπλα της η αιώρα-
τα τζιτζίκια τζτζτζτζ από τις έξι το χάραμα
το Ραφάκι στον ύπνο του μουρμουράει κι απλώνει το χέρι, μ' αγγίζει και κοιμάται βαθύτερα
την κοιτάζω, τι να ονειρεύεται;
πατητές
και κρυφτό
και φιδάκι και μονόπολη
και πολύ τρέξιμο στην κατηφόρα.

η ζωή στην εξοχή κυλάει τόσο ήσυχα, που θα μπορούσα να μείνουμε για μέρες και μέρες και μέρες ακόμα.
..................................................

όμως έχω τη βεβαιότητα,
πως το σπίτι μας στην Αθήνα
αναστενάζοντας, με υπομονή τα βράδυα
-μας περιμένει..