τις πρώτες ώρες ήμουν σαν τον ανάπηρο -κι αυτό πολύ με παραξένεψε.
έπειτα συνειδητοποίησα, πως ο Χρόνης είναι ο σύντροφος μου και το παράξενο θα ήταν να μην ένιωθα έτσι.
ο σύντροφος τύπου Ρεμάρκ λοιπόν, μάζεψε τα πράγματα του, τα τακτοποίησε σ' ένα σακ βουαγιάζ και μ' αποχαιρέτησε.
τα κορίτσια είχαν ήδη κατέβει για μπάνιο κι έτσι ήμουν μόνη στη βεράντα και τον κοίταζα να κατηφορίζει το δρόμο για το καράβι, μέχρι που έστριψε στη γωνιά και χάθηκε.
τότε ήταν που ένιωσα την αναπηρία.
την άλλη μέρα μουρμούριζα σαν τον Αντλερ, ταυτόχρονα αναλύοντας και κάνοντας τις δουλειές του σπιτιού.
η Ελένη που είχε στραβοκοιμηθεί, παραπονιόταν σταθερά ανά δεκάλεπτο "η μέση μου, μ' έχει πεθάνει η μέση μου"
το Ραφάκι έπαιζε στην αιώρα με κούκλες, κούκλους και πευκοβελόνες, τραγουδώντας και μιλώντας στις Μπάρμπες και στους Μπάρμπους της
κι ήταν απλά, η "άλλη μέρα".
το απόγευμα, κάνοντας καφέ αναστέναξα: δεν αντέχω πια, όλα μόνη μου τα κάνω! ούτ' ένα χαμόγελο δε βρίσκω έτοιμο, ούτ' ένα καφεδάκι, με πονάει και το χέρι μου..
κι η Ελένη ακούγοντας με, παραπονέθηκε για μια ακόμα φορά: μήπως νομίζεις πως εγώ είμαι καλά; με πεθαίνει η μέση μου!
και το Ραφάκι που τόση ώρα σώπαινε, μας κοίταξε και είπε: "κι εγώ χάλια είμαι.."
"γιατί μωρό μου;" ανησύχησα
"τι έγινε μπεμπέ;" θορυβήθηκε η Ελένη
"χάλια είμαι, χάλια! αφού ακούω συνέχεια και τις δυο σας κορίτσια να παραπονιέστε και να γκρινιάζετε, χάλια με κάνετε, χάλια"
................................
ο Χρόνης έρχεται τις Παρασκευές.
στρώνουμε καθαρά σεντόνια και σκουπίζουμε το σπίτι απ' την άμμο περιμένοντας όχι την επιστροφή του ασώτου, αλλά την επιστροφή του συντρόφου.
η Ελένη θα φύγει σε λίγες μέρες, όχι για Μύκονο και Σαντορίνη, αλλά για Μύκονο και Κεφαλονιά.
θα γυρίσει όμως ξανά, μέχρι να έρθει η ώρα να μας αποχαιρετήσει πάλι..
όχι για πιο καθαρές ακρογιαλιές, αλλά για πιο χορευτικά βράδυα.
το Ραφάκι κι εγώ, είμαστε οι μόνες σταθερές του Αυγούστου.
εμείς και τα κινητά της οικογένειας που έγιναν πια γουόκι τόκι!
.............................
αυτό τον όμορφο μήνα Αύγουστο, που κάθε του μέρα, είναι μια "άλλη" μέρα
