το σχολείο ξεκίνησε, ελληνικό και αγγλικό.
το Ραφάκι λείπει πολλές ώρες τη μέρα, άκρως απασχολημένο με τα μαθήματα, τα παιχνίδια, τα ατέλειωτα τηλεφωνήματα "στα κορίτσια", τα τραγούδια της.
η Ελένη δουλεύει, βγαίνει, ερωτεύεται, σχεδιάζει, ονειρεύεται.
η Ελένη μεγάλωσε πια..
μαλώνουμε, αγαπιόμαστε, ξαναμαλώνουμε και κει που πάω να τη μαλώσω σοβαρά, με πιάνουν τα γέλια: μ' έχει περάσει πια στο ύψος κι όμως τη βλέπω ακόμα σαν παιδί -το μικρό μου το παιδί..
ο Χρόνης ετοιμάζεται για τη δική του σχολική χρονιά: ο πιο καλός ο μαθητής ήμουν εγώ στην τάξη, ω!ω!ω!ω!
αυτό σημαίνει: τέρμα οι βόλτες στο Ικέα και στο Μάκρο, τέρμα "θες να δούμε ταινία μαζί;", τέρμα "Χρόνηηη, έρχεσαι λίγοοο;"
η Νέλλυ δεν φεύγει από κοντά μου. τα βράδια κοιμάται δίπλα μου, ενίοτε κι επάνω μου.
γουργουρίζει όλη νύχτα κι όταν γυρίζω πλευρό, ξυπνά και με κοιτάζει: σ' αυτά τα γατίσια μάτια κρύβεται η αγάπη όλου του κόσμου.
η Ακκα κι η χελώνα, είναι οι μόνες που αδιαφορούν εντελώς για την παρουσία μου.
η Τρελάκκκα γιατί αρκείται σε μια οποιαδήποτε παρουσία αρκεί να μην είναι μόνη της
κι η χελώνα, γιατί εκτός του ενυδρείου της, δεν την απασχολεί τίποτα άλλο.
ξυπνάω τα πρωινά κι ακούω τους ήχους της πόλης
μένω για λίγο ακίνητη σχεδιάζοντας το πρόγραμμα της μέρας: σχολείο, δουλειές, να ταίσω τις γάτες, να κλαδέψω την αρμπαρόριζα, να κάνω λίστες με τα ψώνια της βδομάδας, ν' αγκαλιάσω το Ραφάκι γιατί του φώναξα χτες βράδυ κι έκλαψε, να πειράξω την Ελένη γιατί όλη τη μέρα ονειροπολεί, να τραγουδήσω στον μαθητή-Χρόνη
(..στον έλεγχο διαγωγή
είχα κοσμιωτάτη ω!ω!ω!ω!
κι όμως οι συναναστροφές
μου βγάλανε το μάαατι..)
γιατί κάθεται όλο φούρια στο θρανίο του και κλείνει όλο τον κόσμο έξω απ' αυτό
και να συνηθίσω τα χρώματα της πόλης.
όχι πια γαλάζιο και πράσινο και καφέ και άσπρο
και λίγο μωβ και κίτρινο και μπλε και θαλασσί και ασημένιο
όχι πια..
σ' άλλα χρώματα, σ' άλλους ήχους, σ' άλλα χαμόγελα,
σ' άλλη ζωή
στη ζωή της πόλης μας,
στη ζωή μας
......................................
