οι Κυριακές ξεκίνησαν πάλι.
τα τραγούδια στ' αυτοκίνητο, ο ζεστός καφές πέντε λεπτά πριν φύγουμε, τα κορίτσια στο πίσω κάθισμα, τα λιμανάκια της Βουλιαγμένης από ψηλά, η νοσταλγία της επιστροφής, τ' ανοιχτά παράθυρα, ο "Αλέξανδρος" που σιγά σιγά ερημώνει, εμείς..
στην παραλία ήταν όμορφα.
το Ραφάκι τραγουδούσε δυνατά το θέμα από την Patty κι όλος ο κόσμος γύριζε και μας κοιτούσε. πέτρα αρκετά μεγάλη για να τη σηκώσω και να κρυφτώ δεν υπήρχε κι έτσι καμάρωνα και γω το μωρό μου που απτόητο συνέχιζε σε άψογα ισπανικά, τόσο καλά λες και ήταν η μητρική της γλώσσα.
αφήνω το Ραφάκι ν' ακούει ό,τι θέλει, αρκεί να μην είναι χυδαίο.
και την Ελένη που τη μεγάλωσα με Χατζιδάκι και Βιβάλντι, τι κατάλαβα;
"ως τον ουρανό είναι λίγο, ακόμα και τ' αστέρια είναι κοντά" τραγουδάει και δεν συμμαζεύεται ακόμα κι όταν την κατακεραυνώνω με φονικές ματιές.
στα παλιά της τα παπούτσια!
έτοιμη είναι να σηκωθεί να χορέψει και σ' όποιον αρέσει!
έτσι, το Ραφάκι τραγουδούσε "nadie pasa de esta esquina, aquí mandan las divinas", ο Χρόνης αφηρημένος κοιτούσε μια τη θάλασσα μια το παιδί, η Ελένη έκανε ηλιοθεραπεία (καθότι το μαύρο δεν είναι ποτέ αρκετά μαύρο γι' αυτήν), η Ευγενία τραβούσε πανοραμικές φωτογραφίες κλικ κλικ κλικ με το κινητό της κι εγώ χάζευα τα αμυγδαλωτά που μου 'φερε η Ευγενία και σκεφτόμουν τις Σπέτσες και την Υδρα.
ήταν όμορφα στην παραλία, όμορφα.
ήταν η πρώτη μας Κυριακή, μετά από καιρό, μετά τον γρήγορο Ιούνιο που έφυγε βιαστικός, που ούτε καταλάβαμε για πότε πέρασε..
στο γυρισμό ο ήλιος έδυε,
ο Johnny Depp είχε φύγει εδώ και καιρό
κι εμείς μπαίναμε στην πόλη
το Ραφάκι γερμένο στο παράθυρο χάζευε τ' αυτοκίνητα και
"που είμαστε εδώ;" ρώτησε νυσταγμένα
"στη Βούλα μωρό μου" απάντησα και γύρισα να τη χαϊδέψω.
"στην άνω ή στην κάτω;" ζήτησε διευκρινήσεις η Ελένη
"ιδέαν δεν έχω! Χρόνη, πες καλέ που ακριβώς είμαστε, άνω ή κάτω;"
"χμμμ δεν υπάρχει άνω και κάτω Βούλα πια" απάντησε με ύφος περισπούδαστο.
η Βούλα είναι το χωριό του. εκεί γεννήθηκε, εκεί μεγάλωσε, εκεί έζησε -μέχρι που παντρευτήκαμε- όλα του τα χρόνια.
που πάει να πει, πως ο χάρτης της Βούλας είναι ζωγραφισμένος απευθείας μέσα στο κεφάλι του και με την παραμικρή αλλαγή, ενημερώνεται άμεσα και έγκυρα.
"μμμ, τι μας λες;!" διαφώνησα "εγώ μια ζωή άνω και κάτω Βούλα διαβάζω στις ταμπέλες"
"δεν ισχύει αυτό πια"
"δεν το πιστεύω!"
"μη το πιστεύεις. και πρώτ' απ' όλα εδώ δεν είναι Βούλα. είναι Καβούρι"
τον αγριοκοίταξα
"Καβούρι; τι Καβούρι; σαν κι αυτό που 'χεις στην τσέπη σου;"
τα κορίτσια από πίσω χαχάνισαν, ο Χρόνης τσαντίστηκε, εγώ έκανα πως μ' έπιασε ξαφνικά βαθύς ύπνος.
..............................................
κι όταν ο ήλιος είχε φύγει πια, φτάσαμε σπίτι.
οι γάτες μας περίμεναν πίσω απ' την πόρτα
το φθινόπωρο είχε έρθει πια στη ζωή μας
η μέρα τέλειωνε
κι αυτή ήταν η πρώτη μας Κυριακάτικη βόλτα.
χαμογελαστή
τραγουδιστή
γεμάτη άμμο και βότσαλα
γεμάτη επιστροφή
γεμάτη νοσταλγία για τις επόμενες Κυριακές
η πρώτη φθινοπωρινή -επιτέλους- βόλτα..
