ξεφυσάω και τον παρατηρώ.
"πάλι διάβασμα;"
"το Σάββατο τελειώνω, υπομονή"
"ουφ. έπηξα πια. έ-πη-ξα"
"ε, κάνε υπομονή, λίγες μέρες έμειναν"
"δε μου λες, ξέρεις πόσο σ' αγαπάω και νοιάζομαι για σένα;"
"μμμμ"
"μούγκα! σ' αγαπάω τόσο πολύ, που αν ήσουν άρρωστος θα σ' άφηνα να γνωρίσεις μια άλλη, να φύγει το μυαλό σου απ' την αρρώστια!"
"εσύ; θα μ' άφηνες;"
"βέβαια! γιατί νοιάζομαι για σένα!"
"σιγά μη μ' άφηνες!"
"άκου που σου λέω. θα έλεγα, ας βρει κάποια να ξεκολλήσει απ' τη σκληρή πραγματικότητα.."
"εσύ;"
"μη μου σπας τα νεύρα "εσύ, εσύ"! ναι, εγώ!!"
"καλάαα"
"γιατί, δε με πιστεύεις;"
"όχι βέβαια"
"αχ, δεν με εκτιμάς, μετά από τόσα χρόνια δεν έχεις μάθει καν ποια είμαι, δεν ξέρεις το μεγαλείο της ψυχής μου.. δε μου λες, εσύ θα μ' άφηνες;"
"να γνωρίσεις κάποιον άλλο; όχι βέβαια!"
"είδες; είδες τι εγωιστής που είσαι;! ενώ η Αννα Βαγενά, παρακαλούσε για τον Λουκιανό όταν αυτός περνούσε σοβαρότατη αρρώστια "ας βρει μια κοπέλα να του φύγει το μυαλό απ' αυτά"
"ναι, μα ο Λουκιανός -όπως είπες- περνούσε σοβαρότατη αρρώστια"
"ε, κι εγώ τι περνάω;"
"σοβαρή αρρώστια περνάς;"
"βεβαίως"
"και ποια είν' αυτή και δεν την ξέρω;"
"ο διαβήτης!!"
"βρε άντε από κει άσε με να διαβάσω!"
"καλάααα"
"άντε!"
"καλάααα"
..............................................................
ο Χρόνης γύρισε στο διάβασμα
κι εγώ στο Lie to me.
το Ραφάκι μέσα έπαιζε
η Ελένη έλειπε στη δουλειά
οι γάτες κοιμόντουσαν
-το δικό τους πάρτυ, νύχτα αρχίζει πάντα
και καθώς έβλεπα το Lie, χαμογελούσα.
μερικές φορές, το να πειράζω τον Χρόνη, αξίζει όσο μια καλή βόλτα, όσο μια εκδρομή.
μερικές φορές, αξίζει παραπάνω..
