i'll be so blue just thinking about you στα μέσα Ιουλίου.
τα πεύκα δίπλα μας έφευγαν κι έδιναν τη θέση τους σ' άλλα πεύκα, τα παράθυρα του αυτοκινήτου ανοιχτά να μπαίνει μέσα ο αέρας ο ζεστός, το Ραφάκι με μπλε γυαλιά στο πίσω κάθισμα, ο Χρόνης δίπλα να χτυπάει τα δάχτυλα στο ρυθμό του τραγουδιού -νοσταλγία ίσως για κάτι που θα 'ρθει-
διακοπές.
διακοπές σημαίνει το Ραφάκι να βάζει τον Χρόνη με το ζόρι να παίζουν μπάλα μέσα στη θάλασσα
διακοπές σημαίνει ζεστό πράσινο τσάι σε μεγάλα, άσπρα πορσελάνινα φλυτζάνια
διακοπές σημαίνει ν' ακούς τα μεσημέρια τα κουκουνάρια να τρίζουν κρακ-κρακ καθώς ανοίγουν απ' τη ζέστη
διακοπές σημαίνει να γράφεις και να 'ναι στο μισό μέτρο ο ανεμιστήρας και στα πέντε τα τζιτζίκια
διακοπές σημαίνει να νοσταλγείς αυτά που ήδη ζεις.
"μαμάαα!!"
σήκωσα το κεφάλι, πάτησα το pause και άφησα τον Tony Soprano να περιμένει στο netbook. κοίταξα το Ραφάκι πάνω απ' τα γυαλιά μου
"τι συμβαίνει;"
"ο μπαμπάς με είπε "χάφιε!"
"πως σε είπε;"
"χάφιε!!"
διακοπές.
πέρσυ ήταν ο John Woo
φέτος είναι ο Spike Lee και οι Sopranos
και πέρσυ και φέτος είναι -σχεδόν- τα ίδια τραγούδια στο mp3
και πέρσυ και φέτος διακοπές.
αγόρασα το Dune και τον Θόλο.
τον Αύγουστο όμως θα διαβάσω ξανά Dickens -οι μεγάλες αγάπες δεν ξεπερνιούνται ποτέ
και θα εξηγήσω στο Ραφάκι τι σημαίνει "χάφιες".
η μισή μου καρδιά είναι εδώ κι η άλλη μισή στην Αθήνα: στο άλλο μου μωρό, το μεγάλο.
η Ελένη δουλεύει, βγαίνει τα βράδυα, με παίρνει τηλέφωνο βιαστικά "μαμά, σ' αγαπάω" ή "μου λείπετε" ή "τι κάνει το ζωάδι;"
το "ζωάδι" έχει βρει τρελλή παρέα στο διπλανό σπίτι κι εξαφανίζεται από τ' απόγευμα μέχρι αργά το βράδυ.
την ακούμε που γελάει, την ακούμε που τρέχει παίζοντας κρυφτό, την ακούμε που τραγουδάει "κορίτσιαααα, να σας πωωω"
και γελάει και τρέχει και τραγουδάει κι η δική μας καρδιά μαζί της.
η Ελένη θα έρθει για μια βδομάδα, όταν πάρει την άδεια της.
τον Αύγουστο πια.
"και τ' είναι ο Αύγουστος; μια ανάσα δρόμος" μονολογώ για να παρηγοριέμαι καθώς πλένω τα πιάτα στην κουζίνα "προτού καλά καλά το καταλάβουμε, θα 'ναι εδώ!"
ακόμα όμως έχουμε Ιούλιο.
το αυτοκίνητο τρέχει με τα παράθυρα ανοιχτά ενώ ακούγεται το Blue Christmas
το Ραφάκι κάθεται στο πίσω κάθισμα με μπλέ γυαλιά κι ο Χρόνης οδηγεί χτυπώντας ρυθμικά τα δάχτυλα στο τιμόνι
τα πεύκα φεύγουν γρήγορα και δίνουν τη σειρά τους σ' άλλα πεύκα κι αυτά σ' άλλα και σ' άλλα κι είναι μια στιγμή μετέωρη στον χρόνο, που ξέρω, πως μέσα στην καρδιά μου θα συνεχίζεται για πάντα.
διακοπές..
υγ
να θυμηθώ να δω ξανά, τη μέρα της μαρμότας.
