Μαθήματα με τη Ραφαηλία


με το Ραφάκι στην πρώτη γυμνασίου, το πρόγραμμα έχει αλλάξει.
περισσότερο διάβασμα, περισσότερη βοήθεια από μένα, ειδικά στα μαθήματα που έρχεται πρώτη φορά σ' επαφή μαζί τους -όπως για παράδειγμα στ' αρχαία.

γραμματική, ερμηνεία, ασκήσεις, ετυμολογικό, σε όλα είμαι δίπλα της.
ελαφρώς παροπλισμένη, λόγω μακροχρόνιας αποχής, αλλά πάντα μάχιμη και διαθέσιμη.

"μαμά;"
"ορίστε!"
"τι πάει να πει "γνήσιον";
"γνήσιον; μμ.. να σου πω.."

περνούν οι στιγμές..
ξαναπερνούν..

"γνήσιον, ε;"
"ναι"
αίφνης μου έρχεται η επιφοίτησις "original"
και το μεν Ραφάκι πλήρως ικανοποιημένο αναφωνεί "α, κατάλαβα!"
ο δε Χρόνης που μας ακούει από το διπλανό δωμάτιο μένει άφωνος.

βοηθώ το Ραφάκι όπως μπορώ: με τρόπο υποδειγματικό!
"να σ' αστράψω μια να μάθεις! που μου γράφεις τα "γενέθλια" με δύο ν!!! δες βρε, δες να ξεστραβωθείς!"

της χώνω τον ορισμό, κάτω απ' τη μύτη ακριβώς:
"λέξη της αρχαίας ελληνικής: τά γενέθλια = ἑορτή ἐπί τῆ γεννήσει τινός, ἡ κατ’ ἔτος ἑορτή τοῦ γεννηθέντος.
ετυμολογείται από το αρχαίο επίθετο γενέθλιος (= ὁ ἀνήκων ἤ ὁ ἔχων σχέση μέ τήν γέννησιν ἤ τό γένος τινός) < ἡ γενέθλη (= γέννηση, αρχή, προέλευση, καταγωγή).
η εσφαλμένη γραφή γεννέθλια οφείλεται προφανώς σε σύγχυση με τη λέξη γέννηση  (< γέννησις< γεννῶ)"


"αγράμματη! ξέρεις βρε ποιοι γράφουν τα "γενέθλια" με δύο ν; αυτοί που λένε "από ανέκαθεν" και "αποθανατίζω" και "στις μια η ώρα"!!

δε μένω όμως στα του σχολείου. συχνά πυκνά, με αφορμή το διάβασμα αρπάζω την ευκαιρία να της δώσω κι ένα μάθημα ζωής!

"αλλά, που μυαλό για διάβασμα.. ο νους σου συνέχεια στη βόλτα και στη διασκέδαση είναι! είπαμε κορίτσι μου, αλλά όχι κι έτσι!!"

και με τρόπο ύπουλο, προχωρώ σ' αυτό που τη νευριάζει περισσότερο απ' όλα:
"πρόσεχε καημένη μου, πρόσεχε, γιατι με το μυαλό που κουβαλάς, όπως είπε κι ο μέγας Ζαμπέτας "οι συναναστροφές μου βγάλανε το μάτι". πρόσεχε μη κι οι φίλοι στο βγάλουνε το μάτι τελικά! τ' ακούς;"
"ναι"
"ξέρεις βρε πως θα στο βγάλουνε;"
"ξέρω"
"πως;"
"με το πηρούνι"

μαθήματα ζωής.
καλή δουλειά πρέπει να γίνεται, γιατί το Ραφάκι, τα βάζει ενεργά στην καθημερινότητα της -με τον δικό της αφηρημένο τρόπο εννοείται. ίσως γιατί, αυτά ειδικά τα μαθήματα είτε τα βρίσκει αστεία είτε νομίζει πως εγώ αστειεύομαι όταν της τα διδάσκω.
ειδικά με τις ευχές και τις εκφράσεις:

"παιδιά!!" απευθύνομαι καταχαρούμενη στον Χρόνη και στη Ραφαηλία
"κοιτάξτε το καινούριο μου τηλέφωνο! θαύμα δεν είναι;"

το κοιτάζει η μικρή, κοιτάζει και μένα που χαίρομαι τόσο πολύ, μ' αγκαλιάζει και μου λέει:
μεγειά μαμά μου και νύφη!
....................................................

αρχαία, κείμενα και ετυμολογικό.
στην αρχή καθόμουν δίπλα της και την καθοδηγούσα.

τώρα το Ραφάκι πηγαίνει σφαίρα -μόνη της.
η αλήθεια είναι πως ως βοηθός, δεν αξίζω και πολλά..
δεν έχω υπομονή, φωνάζω με το παραμικρό, απαιτώ να βρίσκει η μικρή τον παρακείμενο του ρήματος ορώ με αστραπιαία ταχύτητα (και θυμώνω όταν δεν το κάνει), είμαι ανυπόμονη και παράλογη.

όμως το Ραφάκι κάθε μέρα πηγαίνει και καλύτερα!
ξεχωρίζει συζυγίες, φωνές, γράφει όλες τις ασκήσεις της σωστά, έχει κερδίσει τους καθηγητές με τον τρόπο της, δε γκρινιάζει και χρειάζεται τη βοήθεια μου όλο και λιγότερο.

κι αυτό είναι πολύ καλό!
τόσο γι 'αυτήν (που μαθαίνει να πορεύεται μόνη της)
όσο και για μένα (που δεν μπορώ να διδάξω πια σωστά όπως κάποτε).

το Ραφάκι πηγαίνει σχολείο με την αυτοπεποίθηση του σωστά διαβασμένου παιδιού, με την αισιοδοξία της μαθήτριας που βρίσκει την πορεία της, με την προσδοκία της καθημερινής συνάντησης με τις φίλες της.

και φυσικά αυτό που της αρέσει περισσότερο απ' όλα, είναι οι κοπάνες!

ακριβώς, όπως σε κάθε παιδί πάνω σε τούτη τη γη..