έρχεται το Ραφάκι κρατώντας χαρτί απ' το σχολείο: ολοήμερη στο Ναύπλιο.
"θέλεις να πας αγάπη μου;"
"δεν ξέρω.. θα δω ποιοι θα πάνε και θα σου πω"
"λίγο μακριά το βρίσκω. φοβάμαι κιόλας μη ζαλιστείς στη διαδρομή"
με κοιτάζει αναποφάσιστη.
"καλά. σκέψου το, αποφάσισε και βλέπουμε".
σηκώνει ο Χρόνης το κεφάλι απ' το διάβασμα, να πει τη γνώμη του:
"η αλήθεια είναι πως τρεις - τρισήμισυ ώρες τις θέλετε. αλλά έχεις μεγαλώσει πια, δε ζαλίζεσαι εύκολα όπως όταν ήσουν μικρούλα"
"θα το σκεφτώ μπαμπά και θα σας πω"
"βρε Χρόνη" πετάγομαι "θυμάσαι στα δικά μας χρόνια τις εκδρομές; αδιανόητο ήταν να μη πάμε! μακριά - ξεμακριά, τρέχαμε! βρε άρρωστοι να ήμασταν, τη μέρα της εκδρομής γινόμασταν καλά!"
"άλλα χρόνια τότε! εμείς ήμασταν πολύ σκληρότεροι. το σχολείο, όλος ο κόσμος, όχι μόνο εμείς!"
"στη δική μου τάξη στις ολοήμερες, ένα αγόρι έφερνε και κιθάρα. χαμός γινότανε!"
"τότε υπήρχαν και τα κασετόφωνα, θυμάσαι; τις κασέτες τις θυμάσαι;"
"πως δε τις θυμάμαι! βάζαμε μουσική με το που μπαίναμε στο πούλμαν κι απ' το τραγούδι σειόταν το σύμπαν!"
το Ραφάκι ακούει γι' αυτή την εποχή των δεινοσαύρων με πολύ ενδιαφέρον.
χαμένη σχεδόν στις αναμνήσεις μου αναπολώ:
"και σ' αυτές τις εκδρομές δε φορούσαμε παντελόνια. στα πρώτα χρόνια του γυμνασίου δηλαδή. φούστα ή φόρεμα. ταλαιπωρία να βγάζεις την εκδρομή με φούστα"
γυρίζω στη Ραφαηλία
"γιατί τα παντελόνια απαγορεύονταν. μόνο φούστες!"
κι έρχεται η απορία της Ραφαηλίας να με προσγειώσει απότομα και να μ' αφήσει -ως συνήθως- άφωνη:
"και τ' αγόρια μαμά;"
...........................................
όταν συνήλθα και της φώναξα:
"ποια αγόρια βρε; και τ' ήταν θαρρείς τ' αγόρια μας; η κομπανία του Αγάθωνα με τις καρώ φουστίτσες;"
ήταν αργά πια. η στιγμή είχε περάσει..
............................................
ώπα!
