Οι Ρομαντικοί


"η ζωή είναι ωραία φιλαράκο"

να διαβάσω ξανά τους Ρομαντικούς του Χικμέτ.
.................................

έβρεχε χτες στη βόλτα και το Ραφάκι στο πίσω κάθισμα τραγουδούσε αφηρημένα χαζεύοντας τις σταγόνες που έπεφταν στο τζάμι.
καιρό είχαμε να βγούμε..

"άνοιξη είναι τούτη;" μουρμούριζα, αλλά ήμουν τόσο ευχαριστημένη για τη βόλτα, που δεν θα μ' ένοιαζε ακόμα κι αν άρχιζε ξαφνικά να χιονίζει.

σκεφτόμουν διάφορα.
σκεφτόμουν πως η Εμιλυ κι η Σαρλότ είχαν ένα αδερφό, ο οποίος ποτέ δεν έγινε γνωστός -αμφιβάλλω αν σώζεται κάτι δικό του.

σκεφτόμουν την Αίγινα, το ναό της Αφαίας στη βροχή, τη λευκή τέντα που πέρσυ ζωγράφισα με σπρέι, το πόσο θάθελα ένα φλυτζάνι καφέ, τις σωστές αποφάσεις που πήρα τον τελευταίο μήνα, τη Ραφαηλία μωρό να μαθαίνει να περπατά, το Ελενάκι με το Νικόλα και το δικό τους μωρό -τη δική μας Μαριλέττα- τον Django και ξανά τη Σαρλότ, την Εμιλυ και τον άγνωστο αδερφό τους.

έφευγε ο δρόμος δίπλα μου γκρίζος και βρεμμένος, απέναντι, στις κορφές των βουνών λευκά σύννεφα κατέβαιναν χαμηλά, αριστερά ένας τσιγγάνικος καταυλισμός παρατημένος, κίτρινα οδοσήματα να λάμπουν στο γκρίζο κι από το πουθενά, σαν πυροτέχνημα "έσκασαν" οι ρομαντικοί: η ζωή είναι ωραία φιλαράκο..







 1978.
Ναζίμ Χικμέτ.

και ναι, μαμά μου..
η ζωή είναι ω ρ α ί α


 τελικά..