"μαμά, δες! σου στέλνω φωτογραφία"
έμεινα να κοιτάζω την οθόνη:
το Ραφάκι στην κούνια να αιωρείται στον ίδιο ρυθμό που ονειρεύομαι..
"πόσο μεγάλωσες!" ψιθύρισα
και μετά δυνατά "σίγουρα θα μ' έχεις περάσει στο ύψος, ε μωρό;"
γέλασε.
ψήλωσε και μεγάλωσε όμως το γέλιο της παρέμεινε το ίδιο: ρυάκια που κατρακυλάνε μ' ασημένιο ήχο, νερό που τραγουδάει κυλώντας.
"ναι, μαμά! ουου! σ' έχω περάσειιι! θα δεις!"
θα δω, πως δε θα δω!
ετοίμασα αποσκευές.
μουσικές, ταινίες
φόρτωσα το nook με τα βιβλία του καλοκαιριού
πήρα γυαλιά: μακριά, κοντά, ηλίου
κι άρχισα να αποχαιρετώ το σπίτι
το σπίτι μας.
"ελπίζω σε χαμόγελα" είχε τραγουδήσει κάποτε ο Λάκης μαζί με τους φίλους του
"ελπίζω" σιγοτραγουδούσα σήμερα κι εγώ
ρίχνοντας στη βαλίτσα ό,τι εύρισκα μπροστά μου
-καρτ ποστάλ της περασμένης εφηβείας μου κυρίως-
ενώ κοιτούσα τη φωτογραφία της Ραφαηλίας στην κούνια.
"ελπίζω σε χαμόγελα, σε πρόσωπα, ελπίζω σ’ ανώτερες ψυχές
σε καθαρά μυαλά, σε μένα, σε σένα αληθινά ελπίζω"
κι ήταν η ελπίδα, που για άλλη μια φορά μ' έκανε να ονειρευτώ, καθώς ετοίμαζα τούτο το απομεσήμερο τις μελλοντικές μου αναμνήσεις.
άρχισα να αποχαιρετώ το σπίτι
το σπίτι μας
τον σκονισμένο δρόμο
την πόλη που αγάπησα όσο καμμιά
το quintet του Καλαντζή
τον ιούλιο που πέρασε αστραπή με το soundracks του Γρηγορέα
κι οι φευγαλέες στιγμές που περνούσαν μπροστά μου
έμοιαζαν με ταινία παλιά σε σινεμά θερινό
με κύμα αναπάντεχο σ' ακύμαντη θάλασσα -ήταν εκείνες οι στιγμές που είχα ήδη ξεχάσει..
σταματούσαν για λίγο στους ήχους του τραγουδιού
"στην αγάπη, και στης νύχτας το φεγγάρι, ελπίζω
στο χιόνι, που πέφτει μόνο του το βράδυ
στο καλό"
με κοιτούσαν,
κι ύστερα έφευγαν ξανά..
"μαμά, δες!"
"έρχομαι!"
.....................................
έναρξις τον Σεπτέμβριο
-ελπίζω..