"έχω μεγαλώσει σε ένα μπαλκόνι
που αντί για θέα, είχε άλλο μπαλκόνι"
τραγουδά ο Σαββόπουλος
κι όσο κι αν έχω διακόψει τις σχέσεις μαζί του, είναι τόσο ακαταμάχητο το συγκεκριμένο κομμάτι, που το ερωτεύομαι κεραυνοβόλα!
η αλήθεια είναι πως σπανίως δεν ερωτεύομαι τραγούδι του Λάκη.
πέρσυ το καλοκαίρι ήταν το "ελπίζω", παλιότερα η "Θήβα", ακόμα πιο παλιά "της νύχτας τα ηχεία".
"του του του
του του του του"
εκείνος τραγουδά μαζί με τον Σαββόπουλο
και το Ραφαηλάκι, που είναι αποκλειστικά της ξένης μουσικής, ενθουσιάζεται.
"τα μικρά μπαλκόνια
έχουνε τιμόνια
χαρές, γιορτές, βουβές ματιές
όμορφα χρόνια"
μουρμουράει σχεδόν άθελα της
και την αγκαλιάζω σφιχτά
-το μωρό μου.
και ξαφνικά έρχεται το amore mio του Μαραβέγια·
μ' ένα ρυθμό χορευτικό
μ' ένα ρυθμό περασμένων καιρών
"τσα τσα τσα
απαπα
πω πω πω πω
σ' αγαπώ"
κι ερωτεύομαι ξανά.
κι ενθουσιάζομαι και το βάζω στο ριπίτ.
με κάνει να χαμογελάω
με κάνει να το σφυρίζω φάλτσα στη Νέλλυ
στην 'Ακκα, στον Μίκυ
σε όποιον έχει την αμφίβολη χαρά να βρίσκεται δίπλα μου
..μέχρι που καταφθάνει η Ραφαηλία.
κι ενθουσιάζομαι ξανά "Ραφάκι, έλα! έλα!!"
έχει πιάσει τ' αυτί της περί τίνος πρόκειται και..
"δεν θέλω μαμά!"
"έλα βρε αγάπη μου, χάνεις!"
"μα δεν θέλω σου λέω!"
"αφού δεν ξέρεις ακόμα τι θα βάλω! πως προεξοφλείς πως δεν θα σ' αρέσει;"
"γιατί δεν μας αρέσουν τα ίδια βρε μαμά"
"καλά" αναστενάζω και συμπληρώνω ύπουλα "όταν πεθάνω δεν θα ξέρεις τι μ' άρεσε, δεν θα ξέρεις τι ν' ακούς για να με θυμάσαι!"
με κοιτά
"θ' ακούω τα μικρά μπαλκόνια!"
λέει, χαμογελά, κάνει στροφή και φεύγει χοροπηδηχτά.
λίγο μετά την αφουγκράζομαι που μουρμουράει μηχανικά:
"είμαι ένας δραπέτης που όμως το πληρώνει
ήμουν επιβάτης στο μικρό μπαλκόνι
άφησα μια γλάστρα πάνω στο χαρτόνι"
κι εγώ -η χορωδία του Χαρίτωνα μόνη μου- συμπληρώνω απ' την άλλη άκρη του σπιτιού στη διαπασών:
το ξέρω πως σου φώναξα καρδιά μου
μα μίλησες σκληρά
με πλήγωσες βαθιά
και σ' έστειλα ξανά
να να να
να να να
amooooore mio..
