Ημέρες


"η καλύτερη παρέα ήτανε τ' ακουστικά μου
κι ο καλύτερος μου φίλος
η ίδια η σκιά μου".


σεπτέμβριος στην αττική οδό.
ο Χρόνης οδηγεί
ο ουρανός πάνω μας σχεδόν δυο μέτρα απόσταση
ο Django στο πίσω κάθισμα κουρδίζει την κιθάρα του
-φθινόπωρο κι αθήνα.

οι μέρες της αίγινας τέλειωσαν.
"όλο τον αύγουστο γκρίνιαζα να γυρίσω στην αθήνα, τώρα θέλω να επιστρέψω στο νησί"
είπα στο Ελενάκι τις προάλλες και συμπλήρωσα "μού φαίνεται πως είμαι ανάποδος άνθρωπος τελικά".

"ποιος εσύ; όχι βέβαια! εσύ είσαι γλυκυτάτη!" κορόιδεψε ο Δημήτρης και γέλασε, όπως μόνο αυτός ήξερε να γελάει..
"σιωπή!" μουρμούρισα και μετά γέλασα μόνη μου, όπως μόνο εγώ ξέρω να γελάω.

η μαγική μου πόλη αναστέναξε γύρω μας.

ο Χρόνης οδηγεί.
ο ουρανός ούτε δυο μέτρα πάνω μας, με άσπρα σύννεφα κι έναν ήλιο που δύει.

όμως στην αίγινα έχει ήδη σκοτεινιάσει.
τα τζιτζίκια έχουν σωπάσει κι ακούγεται που και που η κουκουβάγια.
στη βεράντα κάθεται η Ραφαηλία και διαβάζει.

περνώ τη γέφυρα που ενώνει παρελθόν με παρόν και την τραβώ απ' το χέρι "έλα, σήκω, νύχτωσε πια"

χαμογελάω στο παιδί μου
και την επόμενη στιγμή κοιτάζω τον Χρόνη.
το αυτοκίνητο τρέχει. 
προσπερνάμε σύννεφα, δέντρα, πινακίδες
προσπερνάμε τον καιρό της νιότης και της παράλογης ελπίδας μας
προσπερνάμε το μέλλον
-όπως ακριβώς έχουμε προσπεράσει παλιότερα
παρελθόν και παρόν.

και είναι αύγουστος
και ίσως είναι ακόμα σεπτέμβρης
αλλά δεν έχει σημασία πια
καμμιά..