Η Καθαρά Δευτέρα


μέρες τώρα η Ραφαηλία μιλάει για την Καθαρά Δευτέρα.
"να πάμε στο βουνό. να πάμε όπως πηγαίναμε παλιά.
από τότε που παντρεύτηκε η Ελένη δεν έχουμε ξαναπάει!
έλα ρε μαμά, έλαα!"

χωρίς το Ελενάκι, δεν είναι το ίδιο.
όμως κοιτάζω τη μικρή που παρακαλάει και κάτι μέσα μου λιώνει
"εντάξει μωρό μου, ας πάμε.."

γέλασε χαρούμενη όταν της το 'πα
"είσαι σίγουρη;" με ρώτησε ο Χρόνης
"αμέ!" απάντησα
και μετά πρότεινα να το κανονίσουμε για τις εφτά το πρωί, όπου δεν θα υπάρχει ακόμα ίχνος ανθρώπου πουθενά.

αυτή τη φορά γέλασαν κι οι δυο τους.
εγώ πάλι, δεν αστειευόμουν καθόλου.
................

σήμερα, Σάββατο της βροχής.
γυρίζοντας η Ραφαηλία από το φροντιστήριο ήθελε καφέ.
τελευταία ανακάλυψε τον καφέ κι έχει ενθουσιαστεί.

τόσο με τον καφέ, όσο και το "ισχύει" που ξεφουρνίζει κάθε τόσο αντί για "ναι".

"όταν γύριζα έβρεχε μαμά" είπε χαρούμενη κρατώντας το φλυτζάνι της.
"χάλασε ο καιρός μωρό μου"
"ναι, ωραία. μ' αρέσει η βροχή"
"όμως έτσι, δεν θα μπορέσουμε μεθαύριο να πάμε εκδρομή"
"γιατί;"
"τι γιατί; με τις καταιγίδες, εμείς ορειβασία θα κάνουμε;"
"μπορούμε να πάμε στη θάλασσα"
"με τη βροχή;"
"ναι ρε μαμά, στην Ανάβυσσο. όπως παλιά"
"μα θα βρέχει!"
"ε δεν πειράζει. θα καθόμαστε κι οι τρεις κάτω απ' το υπόστεγο, θα βλέπουμε τη θάλασσα και θα σκεφτόμαστε τη μοίρα μας."


κι αυτό το έλεγε απολύτως σοβαρά.

ισχύει!