Ραφαηλία και μουσική

η συνομιλία ξεκίνησε με την απλή ερώτηση "τι φαί έχουμε;"


 και τελείωσε με την απόφαση: ποτέ ξανά η αυτόματη διόρθωση..
.................................................

 αργότερα, στο σπίτι, εντρυφώντας σε οικογενειακές φωτογραφίες:
"ρε μαμά,  ποιος ειν' εδώ στη φωτογραφία;"
"ο πατέρας μου πολύ νέος. ο παππούς σου"
"κοίτα τα φρύδια του πόσο κοντά είναι το ένα με το άλλο! σα να 'χει ένα φρύδι, ε;"
κι εγώ αφηρημένη:
"μη λες βλακείες! είχε πολλά φρύδια ο παππούς.."
..................................................

κάποια άλλη φορά, ό,τι θυμόμαστε-χαιρόμαστε!
"ρε μαμά, πως το λένε το άλλο μπλογκ σου;"
"gaze στα σύννεφα"
"gay στα σύννεφα; καλόοοο!!"
...................................................

αλλά πάντα υπάρχει η διάθεση του καλού Σαμαρείτη..
"αχ.."
"τ' είναι μαμά;"
"το χέρι μου.. πως με πονάει.."
"να στο τρίψω;"
"ρωτάς;"
απλώνω το χέρι.
έρχεται το Ραφαηλάκι και με τρίβει μ' αυτά τα δάχτυλα, που στη στιγμή γιατρεύουν κάθε πόνο!
αναστενάζω "ευχαριστώ αγάπη μου, είμαι πολύ καλύτερα.."
"εντάξει. πάω μέσα κι ό,τι θες φώναξε"
και φεύγοντας γυρίζει και μου χαμογελάει
"σε γηροκομώ, ε;"
.....................................................

 στα δύσκολα όμως, τη βγάζω καθαρή με τον ύμνο του λατρεμένου:


"σχεδόν δυο χρόνια κλείσανε που είμαστε ζευγάρι
και μας ζηλεύαν οι γνωστοί κι οι μέλλοντες κουμπάροι
και πάνω που η σχέση μας επήγαινε κανόνι
πετάς μια φράση πούστικια, θέλω να μείνω μόνη"

τραγουδάω δυνατά, παράφωνα 
"μόνη και πράσιν' άλογα, μωρή κακούργα βλάχα
το πιο τζιμάνικο παιδί το πέρασες για βλάκα
είμαι του πεζοδρόμιου, δεν είμαι κάνας Γάλλος
καμμιά δε μένει μόνη της αν δεν υπάρχει άλλος.."

 
και χαμογελάνε οι γείτονες που μ' ακούνε
χαμογελάει κι η ψυχή μου!
................................................................

Ραφαηλία και μουσική.
τι άλλο να ζητήσει κανείς απ' τη ζωή;
αυτά και μια θέση στον ήλιο


φτάνουν και περισσεύουν!