Η επίδειξη (μέρος δεύτερο)


μόλις η φίλη μας κάθησε, οι υπόλοιπες σταματήσαμε να κουβεντιάζουμε και ετοιμαστήκαμε να θαυμάσουμε την αναζωογόνηση του προσώπου της.
η Κυρία, την έβαλε να καθήσει όπως καθόμαστε στον οδοντίατρο, με τη διαφορά πως αφού δεν υπήρχε φυσικά το μαξιλαράκι της καρέκλας του οδοντιάτρου που ακουμπάμε το κεφάλι μας, η καημένη η Μαίρη, το κρατούσε στον αέρα.
"βολεύτηκες γλυκειά μου;" 
τι να πει η Μαίρη;
"μια χαρά είμαι, συνεχίστε"
στον καναπέ, εγώ στοιχημάτιζα με τη Δήμητρα, για το πόσο ακόμα θα μπορούσε να κρατήσει το κεφάλι της έτσι.

η Κυρία πήρε ένα βαμβάκι κι άρχισε να σκουπίζει το πρόσωπό της Μαίρης, εξηγώντας μας με ήρεμη φωνή τι ακριβώς έκανε.
"καθαρίζουμε με γαλάκτωμα για "ευαίσθητο δέρμα". αυτό περιέχει ιαματικό νερό, το οποίο προέρχεται από τις φημισμένες πηγές του Ελβετοποτάμου, που στις όχθες του παίζουν χαρωπά τα Ελβετοπαίδια και που κανένας δεν πετάει κουτάκια μπύρας στο νερό, ούτε φτύνει, ούτε κατουράει, και που έρχεται από κει απευθείας για σας κυρίες μου!"
και με το "για σας κυρίες μου" σκούπισε το πρόσωπο της Μαίρης και μας κοίταξε μ' ενα αστραποβόλο χαμόγελο.
σε μένα σούφρωσε τα φρύδια της, αλλά δεν το έκανα θέμα. πήρα μια χούφτα πατατάκια και μπουκώθηκα.

έπειτα, άνοιξε ένα βαζάκι με μια φωσφοριζέ πράσινη κρέμα. 
"αυτή, είναι η μαγική μάσκα μας. έχει την ιδιότητα να απορροφά όλα τα τοξικά στοιχεία που κρύβονται κάτω από την επιδερμίδα σας. είναι οργανική!!"

έχετε δει αυτή την παλιά ταινία, τη Μάζα; ίδια με τη Μάζα ήταν η μαγική μάσκα της.
έντρομη την είδα να την απλώνει στο πρόσωπο της φίλης μου. η οποία φίλη μου είχε αρχίσει να πιάνεται τόση ώρα με το κεφάλι στον αέρα και το υπόλοιπο σώμα ημιξαπλωτό στην καρέκλα.

άλλαζε λίγο λίγο θέση, μέχρι που της ήρθε ορθά κοφτά η παρατήρηση "μη κουνιέσαι γλυκειά μου" και ακινητοποιήθηκε ξανά.
εν τω μεταξύ η μάσκα είχε πετρώσει στο πρόσωπο της κι όσο πέτρωνε, τόσο η Κυρία χαμογελώντας και δείχνοντας με το δάχτυλο διάφορα σημεία, μια στα ρουθούνια, μια στο μέτωπο, μια στο σαγόνι, μας εξηγούσε πως μιλιούνια ακαθαρσιών κρύβονται από κάτω!

είχα σκύψει μπροστά με αμέριστο ενδιαφέρον και περίμενα το ζωύφιο να βγει από τους πόρους της Μαίρης, όταν η Κυρία με κατακεραύνωσε σμίγοντας τα φραύδια της και έγειρα πάλι πίσω στον καναπέ, ξαναπαίρνοντας μια χούφτα πατατάκια, ενώ η Δήμητρα με σκουντούσε:
"έλα το ρευστό, έχασες το στοίχημα."
"καλά βρε αναίσθητη, δε ντρέπεσαι λιγάκι; η άλλη να υποφέρει και συ το νου σου στα λεφτά;"
"έλα δωσ' μου το στοίχημα και θα ντραπώ μετά!"


η Μαίρη μπροστά μας είχε βγάλει τη μάσκα και τώρα η Κυρία της έκανε μασάζ με μια κρέμα φυσιολογικού χρώματος, εξηγώντας μας ταυτόχρονα, ποσο ευεργετικό αποτέλεσμα έχει το μασάζ στη μούρη! "Κυνηγό της ρυτίδας και της χαλάρωσης" το ονόμαζε.
κάπως ποιητικό ομολογώ..
τόσο, που όταν βάζετε την κρέμα και σας πάρουν τηλέφωνο αντί να πείτε, "μισό λεπτό, έρχομαι" μπορείτε να εντυπωσιάσετε ως εξής "περίμενε λιγάκι, έχω τον Κυνηγό στο πρόσωπό μου!".

μετά την κρέμα, ήρθε η σειρά του μακιγιάζ. όλες πληροφορηθήκαμε πως τα χρώματα που ταιριάζουν στη Μαίρη είναι τα "κοραλένια" γιατί είναι "άτονη" (ναι, ναι έτσι το 'πε: άτονη) και τα μπεζ "τη σκοτώνουν".
της άπλωσε λοιπόν πορτοκαλοκόκκινα χρώματα παντού (μόνο η μάσκαρα ειχε φυσιολογικό μαύρο χρώμα) κι η Μαίρη μας ήταν έτοιμη πια είτε για τον χορό της βροχής, είτε για τον χορό του πολέμου. εναλλακτικά θα μπορούσε να πιάσει δουλειά και στο τομαχώκ στην πλατεία.

και παραπονιόμουν εγώ για την όψη του βρυκόλακα..

και ήρθε φυσικά και η σειρά των μαλλιών. η Κυρία αποφάσισε να τα χτενίσει στα γρήγορα, για να "δείξει το μακιγιάζ".
αφού πήρε τη βούρτσα, αφού δυσανασχέτησε (τσ τσ τσ, μάσκα δε βάζεις ποτέ γλυκειά μου; είναι τόσο αφυδατωμένα!) κατέληξε σ' ένα στύλ δεκαετίας 80, τύπου χαίτης μ' όρθιες φράντζες μπροστά, να δείχνουν σαν φλόγες πάνω από το μέτωπο.
οι υπόλοιπες αποφεύγαμε να κοιταχτούμε στα μάτια, γιατί μία να έκανε την αρχή, όλες θα κυλιόμασταν στο πάτωμα. αλλά, πως να το κάνουμε, μια εύθυμη διάθεση, είχε διαρρεύσει στην ατμόσφαιρα.
η Μαίρη σηκώθηκε από την καρέκλα και ψιλοτρίκλισε λόγω ακινησίας και πιασίματος. κούνησε το κεφάλι της δεξιά κι αριστερά να το ζυγοσταθμίσει.
έπειτα η Κυρία την έπιασε από το χέρι και την οδήγησε στον μεγάλο καθρέφτη του χωλ.
η Μαίρη κοιτάχτηκε για λίγο.
θες που ήταν λίγο ζαλισμένη, θες που ο καθρέφτης που σκέπαζε την μία πλευρά του χωλ ήταν καινούριος και δεν είχε συνηθίσει να καθρεφτίζεται, θες να ήταν το ινδιάνικο πρόσωπο της, πάντως, άπλωσε το χέρι και είπε:
"καλησπέρα σας. τώρα ήρθατε;"

φυσικά η Μαίρη έχει γίνει μύθος από τότε.

η Κυρία, μια ώρα μετά ακόμα εκεί βρισκόταν, προσπαθώντας να μας πείσει να αγοράσουμε τα καλλυντικά. τα οποία ήταν πανάκριβα.
καμμιά δεν αγόρασε, εκτός από τη Μαίρη, που ντράπηκε κι ένιωθε κι υποχρεωμένη στην Κυρία τόσο για την κούρα όσο και για το μακιγιαζ που της έκανε.

εγώ, το στοίχημα δεν το πλήρωσα. η γαϊδούρα η Δήμητρα μ' είχε μαυρίσει στη τσιμπιά "δώσε" και "δώσε". και με κάθε τσιμπιά και σκουντιά χαχάνιζε η γελοία, που πεταγόμουν μέχρι εκεί πάνω!

αλλά τα λαμπράκια της Κυρίας, ευχαρίστως θα τα αγόραζα. η Ραφαηλία σίγουρα θα ξετρελαινόταν.
μόνο που φοβόμουν να τη ρωτήσω αν τα πουλούσε..