Η επίδειξη (μέρος πρώτο)


πόσες φορές πήρατε μέρος σε κάποια επίδειξη, "αγαθών" ας πούμε, σπίτι σας ή σε κάποιο άλλο φιλικό σπίτι;σε τάπερ, σε είδη σπιτιού, σε ρούχα, σε καλλυντικά, σε ό,τι θέλετε; εγώ έχω κάνει καριέρα με δαύτα.

ποτέ δεν αρνήθηκα πρόσκληση, είτε γιατί ντρεπόμουν, είτε γιατί βαριόμουν τη διαδικασία:
"έλα, σε παρακαλώ, πρέπει να μαζέψω τουλάχιστον δέκα άτομα"
"βαριέμαι"
"μια ώρα είναι όλη κι όλη!"
"βαριέμαι"
"θα σ' αρέσει θα δεις. θα έρθει κι η Αννα, κι η Μαίρη κι η Σοφία!"
"βαριέμαι"
"κάντο για μένα"
"βαριέμαι"
"για μένα είπα"
"..καλά"


είμαι λοιπόν το ιδανικό πρόσωπο για να το προσκαλέσεις σε μια βραδιά οιασδήποτε επίδειξης και με τους κατάλληλους χειρισμούς να το φορτώσεις από άχρηστα τάπερ έως ρόμπες μεταξωτές Ινδίας.
την τελευταία φορά που είχα μια τέτοιου είδους ευχάριστη εμπειρία, ήταν με καλλυντικά. τα οποία καλλυντικά δεν ήταν ό,τι κι ό,τι. ήταν φυτικά, ελβετικά, φυσικά πανάκριβα και που το όνομα τους άρχιζε από Ν αν θυμάμαι καλά, αλλά αδυνατώ να θυμηθώ το υπόλοιπο.

η πρόσκληση ήταν για τις έξι το απόγευμα, στις έξι παρά τέταρτο χτυπούσα το κουδούνι της φίλης μου. πίστευα ο βλαξ, πως αν θα πήγαινα νωρίτερα θα ξεμπέρδευα και νωρίτερα. πως το 'βγαλα αυτό το συμπέρασμα, απορώ. ποιος ξέρει όμως πως λειτουργεί το μυαλό του ανθρώπου πάνω στην απελπισία του..
ήμουν φυσικά η πρώτη.

στο μεγάλο τραπέζι του καθιστικού είχαν απλωθεί μπουκάλια και μπουκαλάκια, μπωλ, βαζάκια με νερό και δίπλα από το τραπέζι στεκόταν όρθια και τακτοποιούσε τις τελευταίες λεπτομέρειες η Κυρία που θα μας τα έδειχνε.
μια γυναίκα που είχε πατημένα τα 55, που απέπνεε σιγουριά και πειθώ και φορούσε ένα παράξενο ταγιερ. σα μεταλλικό μου φάνηκε. τέλος πάντων, ολόκληρη φαινόταν μεταλλική και κάπως τετράγωνη.
με μαλλιά τσιμεντωμένα πάνω στο κεφάλι της και με διάφορες παγιέτες καρφιτσωμένες στις τούφες.

θυμήθηκα πως ό,τι λάμπει, στρας, παγιέτες, σβαρόσφσκι κλπ η Ραφαηλία τα λέει "λαμπράκια" και μου ξέφυγε ένα νευρικό γελάκι που αμέσως την έκανε να ανασηκώσει το κεφάλι της και να μυρίσει τον αέρα σαν άλογο που οσμίζεται τη μυρωδιά της επερχόμενης μάχης.
με κοίταξε και κατάλαβα: το είχα χάσει το παιχνίδι. πριν καν αρχίσει. με κατέταξε αυτόματα στην κατηγορία "χαμένες". όχι ότι διαφωνούσα, αλλά άλλο να το λέω εγώ κι άλλο να με κατατάσσει αυτή.

η κατηγορία "χαμένες" για να σας δώσω να καταλάβετε (αν δεν έχετε εμπειρία επίδειξης καλλυντικών), είναι η κατηγορία όπου στην άβυσσο της βρίσκονται γυναίκες σαν εμένα: δεν φορούν καθημερινά μεικ απ, συχνά ξεχνούν να βάλουν μάσκα ομορφιάς, δεν βάφονται σχεδόν καθόλου, τριγυρνούν με αθλητικά παπούτσια και συχνάζουν σε ακατάλληλα μέρη όπως αυλές σχολείων, σούπερ μάρκετ και τζάμπο.

πλησίασα λοιπόν αμήχανα κι από πίσω ερχόταν η φίλη μου για να με παρουσιάσει στην Κυρία.
δεν πρόλαβε όμως να μας συστήσει, όταν χτύπησε το κουδούνι κι άρχισαν να 'ρχονται κι οι άλλες.

φιλιά και "τι κάνεις; σε χάσαμε, είπαμε, αλλά όχι κι έτσι!, έκοψες το κάπνισμα; μπράβο μωρό μου!" κι άλλα τέτοια ποικίλα και διάφορα.
τακτοποιηθήκαμε σε καναπέ και πολυθρόνες, ήρθαν κι οι καφέδες κι η Κυρία ζήτησε κάποια από μας να πλησιάσει, για να της κάνει όλη την κούρα της επίδειξης και στο τέλος να την βάψει. να την μακιγιάρει εννοώ.

εμένα, την τελευταία φορά που κάθησα να με βάψουν, με έβγαλαν ως βρυκόλακα-στην-τελευταία-του-εξόρμηση-πριν-το-φως-της-αυγής κι έτσι έκανα πως δεν άκουσα.
πήγε όμως η οικοδέσποινα. δε μπορούσε να κάνει κι άλλιώς.

άλλη έβηχε, άλλη κοίταζε αλλού, άλλη έλεγε " αα, εγώ δεν μπορώ, έχω ραντεβού μετά", εγώ ως συνήθως κοίταζα στο άπειρο με το ανέκφραστο βλέμμα ροφού στο πέλαγος.
όταν παίρνω αυτό το συγκεκριμένο βλέμμα, δείχνω τόσο απροσπέλαστη που κανείς δεν τολμά να με πλησιάσει.

η οικοδέσποινα μας όμως, ως καλό και εύπιστο παιδάκι, το οποίο δε φανταζόταν τι μέλλει γενέσθαι, την πάτησε.
πλησίασε με αέρινο βήμα και (χο χο χο) κάθησε στην καρέκλα που της είχε ετοιμάσει η Κυρία..


Συνεχίζεται και (ευτυχώς) τελειώνει.