Η εξωγήινη


δε θυμάμαι αν στο είχα πει
μα σ' αγαπούσα,
πίσω απ' το φεγγάρι είχα κρυφτεί
και σε κοιτούσα..
στη θάλασσα, στη θάλασσα...

ιούλιος κι ο ήλιος καίει.
έχουμε κατεβεί στη θάλασσα, έχουμε κάνει μπάνιο κι είμαστε όλοι σε κατάσταση παραλυσίας (όλοι εκτός του Ραφακίου, το οποίο παίζει κουβαδακοφτυαρίζοντας) ξαπλωμένοι στις ψάθες και χαζεύουμε.
ο Χρόνης ψιλοκοιμάται, η Ελένη είναι δίπλα μου και τραγουδάει μουρμουρίζοντας, εγώ κοσκινίζω την άμμο.

η Ελένη σταματάει το τραγούδι και παρατηρώντας τα μικρά βοτσαλάκια που κρατάω στα χέρια μου, ρωτάει:

-δε μου λές, έχεις φάει ποτέ άμμο;
- ε;
-άμμο, λέω, έχεις φάει ποτέ; θυμάμαι πέρσυ, που έτρωγα ένα ροδάκινο, έπεσε άμμος πάνω του, τη φύσηξα, αλλά δεν έφυγε τελείως και τελικά το πέταξα το ροδάκινο.
-γιατί;
-τι γιατί; δεν τρωγόταν καθόλου.
-για λίγη άμμο; Σιγά!

σκύβω πάνω της και της λέω εμπιστευτικά:
-μη το πεις πουθενά, αλλά εγώ, όταν πεινάω, λίγη άμμο την τρώω.
-τι κάνεις; χαχαχα, γελάσαμε πάλι..
-αλήθεια βρε. να, για κοίτα!


κάνω πως παίρνω άμμο και κάνω πως τη βάζω στο στόμα μου και την καταπίνω. είμαι φο-βε-ρη!! καλά, έχω εξασκηθεί πολλά χρόνια δουλεύοντας κατ' αυτόν τον τρόπο τη μάνα μου, τον αδερφό μου, ενίοτε τον Χρόνη, εεε, τη μικρή δε θα καταφέρω;
 

-την έφαγες;
-εμ τι την έκανα; την καμάρωσα;
-αλήθεια, την κατάπιες;
-φυσικά

και χαμογελώντας ξάπλωσα στην ψάθα μου.
-άσε με τώρα να πάρω έναν υπνάκο να τη χωνέψω..


έκτοτε συχνά-πυκνά, η Ελένη ερχόταν και με ρωτούσε:
-μαμά, πλάκα έκανες, ε;
εγώ αντί απαντήσεως αναστέναζα και της έλεγα αοριστίες του τύπου "έτσι είναι αν έτσι σου αρέσει" κι άλλα τέτοια.

μέχρι που κάποια μέρα, ήρθε η καταπληκτική ερώτηση:
-αν ήσουν εξωγήινη, θα μου το 'λεγες;
και έλαβε την καταπληκτική απάντηση:
-εννοείται πως όχι!

από τότε, αχχχ από τότε, υπάρχει μια μόνιμη κατάσταση σπίτι μας.
η Ελένη με παραφυλάει.
εγώ κάνω πως μου ξεφεύγουν διάφορα και την τρομάζω, ειδικά το βράδυ, την πατάει στο τάκα-τάκα. χαμογελάω με τρελό χαμόγελο, την αρπάζω ξαφνικά από το χέρι και την τραβάω κοντά μου απότομα, τάχα μου να τη φιλήσω, ζει δηλαδή ένα πράμα σαν τη γυναίκα του αστροναύτη (πάντα αγαπημένη ταινία).

και το καταπληκτικότερο όλων, η φοβερή ατάκα που μου πέταξε προχτές:
έχει έρθει στο κρεββάτι μου να δούμε μαζί το Roswell. δεν της αρέσει καθόλου και στριφογυρίζει και μ' εκνευρίζει γιατί δεν μ' αφήνει να το παρακολουθήσω ήσυχη.
κάποια στιγμή μου σπάει εντελώς τα νεύρα και της λέω επιτακτικά:

-άντε στο κρεββάτι σου επιτέλους!
-όχι, δεν πειράζει, θα δω το τέλος και θα φύγω.
-βρε άντε πήγαινε που σου λέω!
-γιατί;
-γιατί θέλω να μείνω μόνη μου!!
-γιατί; για να κλωνοποιήσεις τ' αυγά σου;