σήμερα το πρωί στις οκτώμισυ:
βλέποντας τον Oράτιο στο csi
με την Ακκα να κοιμάται πάνω στο λεπτό πάπλωμα στα πόδια μου
με την άνοιξη να έχει βάλει το ένα της πόδι στο κατώφλι της ζωής μας
με τα παιδιά στο σχολείο
τον Χρόνη στη δουλειά
μ' ένα μπωλ σοκολάτα παρφέ στο χέρι
με ησυχία σ' όλο το σπίτι
ξαφνιάστηκα όταν κατάλαβα πόσο ήσυχα τελικά είναι όλα αυτά που μας κάνουν να νιώθουμε έτσι.
τουλάχιστον εμένα.
τίποτε άλλο.
αυτό μου φτάνει.
