Αν είναι δυνατόν, ακόμα θυμάμαι!


όταν ήμουν μικρή, στο δημοτικό, είχα μια φίλη: τη Μαίρη.

η οικογένεια της Μαίρης, νοίκιαζε από μας το διαμέρισμα τους κι έτσι γνωριστήκαμε.
η Μαίρη, ανέβαινε καθημερινά στο σπίτι μας είτε για να παίξουμε, είτε για να δούμε τηλεόραση
(εκείνα τα χρόνια, το '68-'69, λίγοι είχαν τηλεόραση και καταλαβαίνετε τι σήμαινε τότε η τηλεόραση, ειδικά για τα παιδιά).

σχολείο δεν πηγαίναμε μαζί, όμως μιας και η οικογένεια της Μαίρης, ήτο άρτι αφιχθείσα από την Κρήτη και ιδέα δεν είχαν ποιο φροντιστηρίων ξένων γλωσσών να επιλέξουν, η μητέρα μου τους σύστησε εκείνο που πηγαίναμε ο αδερφός μου κι εγώ.

πραγματικά η Μαίρη γράφτηκε στην ίδια τάξη με μένα κι είχαμε καθημερινά την ίδια ρουτίνα:
το πρωί ξεκινούσε η κάθε μία για το σχολείο της
το μεσημέρι γυρνούσαμε και διαβάζαμε
όταν είχαμε αγγλικά, κατέβαινα έναν όροφο και την έπαιρνα να πάμε μαζί
το βράδυ ανέβαινε να δούμε τηλεόραση παρέα.

εγώ, αν και διάβαζα μετά μανίας ο,τιδήποτε εξωσχολικό, τα του σχολείου, τα αντιπαθούσα πολύ.
και τα του φροντιστηρίου επίσης.
με τη Μαίρη συνέβαινε το αντίθετο: ξενυχτούσε για το σχολείο, εξωσχολικά δε διάβαζε ποτέ.
έτσι, ενώ εγώ ήμουν μια μέτρια μαθήτρια, παντού: στο σχολείο, στα αγγλικά, στο πιάνο, η Μαίρη ήταν άριστη στα παραπάνω, εκτός από το πιάνο (η τυχερή, δεν έκανε).

ένα άλλο χαρακτηριστικό μου ήταν η συνέπεια.
και όχι απλά χαρακτηριστικό, σε σημείο εμμονής το είχα -και ακόμα το έχω.
ο κόσμος να χαλάσει, θα είμαι πάντα στην ώρα μου.
είτε αυτό αφορά τη δουλειά, είτε την προσωπική μου ζωή, είτε ο,τιδήποτε.
σε αντίθεση με τη Μαίρη, που εκτός του ότι ήταν ασυνεπής, ήταν και εξαιρετικά αργή.

κάποιο απόγευμα λοιπόν, κατέβηκα στο σπίτι της για να την πάρω, να πάμε στ' Αγγλικά.
χτύπησα την πόρτα κι η Μαίρη μου άνοιξε, με τις πυτζάμες.
τρελλάθηκα που την είδα.

μετά το πανικόβλητο "έτσι είσαι ακόμα;" από τη μεριά μου, και το καθησυχαστικό "έλα μωρέ, πως κάνεις έτσι;" από τη δική της μεριά, άρχισε ένας (εκ των προτέρων χαμένος) αγώνας: να την πείσω να ετοιμαστεί στα γρήγορα.

όσο εγώ φώναζα, τόσο αυτή καθυστερούσε.
όσο εγώ ίδρωνα, τόσο αυτή αργοπορούσε.
ντύθηκε και κατεβήκαμε στο δρόμο, εγώ να την σπρώχνω κι αυτή να μου λέει  " έλα μωρέ, πως κάνεις έτσιιι...".

όταν φτάσαμε στ' Αγγλικά, το μάθημα φυσικά, είχε ήδη αρχίσει.
μπήκαμε μέσα, κάθισε η κάθε μια στο θρανίο της και ησυχία επικράτησε στην τάξη.
σήκωσα παραξενεμένη το κεφάλι μου και είδα τη δασκάλα των Αγγλικών να στέκεται από πάνω μου και να με κοιτάζει.
την κοίταξα κι εγώ κατάματα, για ένα ολόκληρο λεπτό, ακριβώς πριν πεταχτεί σαν συντριβάνι ο οχετός από το στόμα της.

το τι άκουσα..
να μη ξαναμπώ στην τάξη αν δεν είμαι στην ώρα μου
 δε φτάνει που δεν είμαι καλή μαθήτρια, δεν είμαι και συνεπής 
χαζεύω και μέσα στην τάξη και έξω από αυτήν 
παρασύρω και το διαμάντι της τάξης τη Μαίρη 
δεν την ενδιαφέρει τι κάνω εγώ, αλλά δεν θα επιτρέψει να παρασύρω στην κατρακύλα μου και τη Μαίρη 
θα ενημερώσει τη μητέρα μου, αλλά και τη μητέρα της Μαίρης

κι η Μαίρη να την ακούει και να σωπαίνει.
να μη λέει κουβέντα.
να μη κουνάει βλέφαρο..

ποτέ δε μίλησε.

φυσικά εγώ δεν την κάρφωσα.
άκουσα όλο τον εξάψαλμο και δεν είπα λέξη.

πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε; κι όμως, αυτό το περιστατικό συχνά-πυκνά το θυμάμαι: για μένα ήταν μάθημα ζωής και μάλιστα από τα σκληρά!

όμως από την άλλη, υπήρξε μάθημα που να ήμουν εγώ πραγματικά καλή;
ακόμα και σ' αυτό το μάθημα ζωής, μεταξεταστέα έμεινα: έκτοτε, την έχω πατήσει πολλές φορές κι ακόμα την πατάω.

και σιγά μη πάρω απολυτήριο ποτέ.
ποιον κοροϊδεύω;