σήμερα το πρωί στις εννιά:πλατ, πλατ, πλατ τα ποδαράκια της Ραφαηλίας ακούστηκαν να τρέχουν στο διάδρομο, να μπαίνουν στο δωμάτιο μου και μετά μ' ένα σάλτο να προσγειώνονται στο κρεββάτι μου.
-μαμά; ψιθύρισε
-μμμμμ..
-κοιμάσαι;
-μμμμμ...
-εγώ δεν έχω άλλο ύπνο
-εγώ όμως έχω.. έλα βρε μωρό αγκαλιά και κοιμήσου λιγάκι ακόμα!
-καλά
κόλλησε πάνω μου, τύλιξα τα χέρια μου γύρω της, αυτή στριφογύρισε μια-δυο φορές, βολεύτηκε και για μισό λεπτό περίπου κάθησε ακίνητη και αμίλητη.
μετά:
-μαμά;
-μμμμ..
-θα 'θελες να 'χες ένα κοντρόλ και να μπορείς να συνδέεις τους ανθρώπους και μετά να κάθεσαι στον υπολογιστή σου κι αυτοί να κάνουν ό,τι θέλεις;
-εσύ θα 'θελες;
-ναι, αμέ!
-και τι θα έκανες με το κοντρόλ;
-θα 'στελνα στη Γη του Πυρός τον κύριο Τάσο που μας στεναχωρεί!
στη Γη του Πυρός.
μάλιστα.
κοιτάξτε και κανονίστε: όποιος μας στεναχωρήσει, ξέρει από τώρα που ακριβώς θα πάει..
