Τόσες μέρες στο κρεββάτι..

..διάβασα ξανά τον Βράχο της Λίζα Αλθερ, καταλαβαίνοντας για μια ακόμα φορά, πως όταν είμαι άρρωστη, τα πολυδιαβασμένα βιβλία, είναι απείρως προτιμότερα, απ' αυτά που δεν έχω διαβάσει ποτέ.

πήρα μπόλικες βιταμίνες, αλλά στο μισό της αρρώστειας μου.
απλά, βαρέθηκα να βλέπω τον Χρόνη να σκύβει πάνω μου, εν τω μέσω της νυκτός, όπως η Annie Wilkes στον Paul Seldon (τη Misery τη θυμάστε;) και να με ρωτάει "τις βιταμίνες σου τις πήρες;"

πέρασα ένα στρες του τύπου: λες να πεθάνω; και φώναζα με κουρασμένη φωνή στο μαθητή-Χρόνη που ήταν σκυμμένος στο λαπ τοπ του, στη μία τη νύχτα "καλέε, εγώ πεθαίνω κι εσύ διαβάζεις; μεταπτυχιακό στον τάφο μου θα κάνεις;"

μέχρι πριν αρρωστήσω, πίστευα πως αντιπαθέστερη σειρά από το παρά πέντε ήταν αδύνατον να βγει.
στη διάρκεια της αρρώστιας μου όμως, είδα την Πολυκατοικία, και το Λάκη τον γλυκούλη.
και το αδύνατο έγινε δυνατό.

είδα επίσης και την οδοντοστοιχία της Μαριέτας Χρουσαλά.
δεν ξέρω, ίσως να ήταν η φύση της αρρώστιας μου τέτοια που να παραμορφώνει τα πάντα, εμένα όμως μου φάνηκε ίδια μ' αυτή της Ντόλλυ (θυμάστε το άλογο του Λούκυ Λουκ;)

οπότε ξαναγύρισα στις αγαπημένες μου σειρές, και επί τη ευκαιρία, βλέπω τώρα το dirty sexy money και πολύ μου αρέσει στ' αλήθεια
(ένας Donald Sutherland καταπληκτικός!)

παρήγγειλα καινούριο κινητό, αν κι αυτό που έχω μετράει μόνο πέντε μήνες ζωής.
στις διαμαρτυρίες του Χρόνη, η αγέρωχη απάντηση μου ήταν:
"άλλες ψωνίζουν ρούχα και παπούτσια. εμένα αυτά μ' αρέσουν"

(κι εδώ να ενημερώσω, πως δύο μήνες πριν αγόρασα το αγαπημένο μου asus Eee pc 1000
αν δεν το είχα, δεν θα μπορούσα να ιντερνετιάζομαι διόλου, καθότι μου ήταν δύσκολο να σηκωθώ από το κρεββάτι και να καθίσω στον κανονικό μου υπολογιστή!)

δεν διάβαζα το Ραφάκι για να μη το κολλήσω, αυτή τη δουλειά την ανέλαβε ο Χρόνης.
όμως σηκωνόμουν από το κρεββάτι και τσέκαρα πως δεν της φώναζε όταν η μικρή "κολλούσε", ειδικά στα μαθηματικά.
δικαίωμα να φωνάζω στο Ραφάκι, έχω μόνο εγώ!

δεν τσέκαρα αν η Ελένη έτρωγε κάτι πριν φύγει το πρωί και φυσικά δεν έτρωγε.
ένα πρωί την έκανα να πιεί με το ζόρι το γάλα της και το ίδιο βράδυ, η άκαρδη, με γέμισε ενοχές.

κι άλλα κι άλλα κι άλλα
....
σήμερα, πρώτη μέρα που σηκώθηκα καλά
κατάφερα όμως και κόλλησα την Ελένη.
ευτυχώς είναι Σαββατοκύριακο και μέχρι τη Δευτέρα θα είναι μια χαρά το καμάρι μου.

έτσι, αφού το χρέος μας το κάναμε στις φθινοπωρινές ιώσεις, ελπίζω να μας σιχάθηκαν και να μας άφησαν μια και καλή.

γιατί..
αν ξαναρρωστήσω, είμαι έτοιμη ν' αγοράσω το omnia.
κι αυτό είναι απειλή, δεν είναι υπόσχεση!