όταν γεννήθηκε η Ραφαηλία, ήταν Αύγουστος και το τραγούδι που άκουγα συνέχεια, ήταν το Ταξιδιάρικα Πουλιά του Βαγγέλη Γερμανού.
ταξιδιάρικα πουλιά
απ΄το παντού στο πουθενά
ξαναγυρνάνε
μουρμούριζα όλη μέρα και το μωρό κρεμασμένο πάνω μου, με άκουγε και νανουριζόταν.
η Ραφαηλία, εκείνη την εποχή, άρχισε, με το που έπινε το γάλα της, να το βγάζει λίγο λίγο, μόλις έγερνε το κεφαλάκι.
αμέσως την πήγαμε στο γιατρό κι η διάγνωση ήταν "παλινδρόμηση".
η παλινδρόμηση είναι κοινή στα βρέφη κι εξαφανίζεται, όσο μεγαλώνει το μωρό και ειδικότερα μετά τον 6ο μήνα, όπου αρχίζει να μπαίνει η στερεά τροφή.
μέχρι τον έκτο μήνα λοιπόν, είχα δύο επιλογές:
η μια, να την έχω αγκαλιά μία-μιάμισυ ώρα μετά το γεύμα, σε όρθια θέση, έτσι ώστε να διευκολύνεται και να κρατάει το γάλα στο στομαχάκι της.
η άλλη, να παίρνει ένα ειδικό γάλα, όπου μόλις το έπινε, αυτό θα έπηζε αμέσως και δεν θα είχε το μωρό πρόβλημα.
δεν έμπαινε καν θέμα επιλογής
για τους επόμενους έξι μήνες, το Ραφάκι κρεμόταν πάνω μου
(μιας και τα γεύματα ήταν τρίωρα, καταλαβαίνετε τους χρόνους)
λες κι ήμουν εγώ το δέντρο και το μωρό μου ο καρπός.
ό,τι έκανα, όπου και αν πήγαινα, το μωρό στον μάρσιπο.
συνήθισε το παιδί την επαφή, αισθανόταν ασφάλεια και ζεστασιά και για πολύ μετά ήθελε αγκαλιά.
έλεγα, πως μετά απ' αυτούς τους έξι μήνες, δεν θα μπορεί στιγμή μακριά μου,
πως θα με θέλει πάντα δίπλα, ν' απλώνει το χέρι και να με αγγίζει.
κι όμως..
το Ραφάκι έγινε ένα ανεξάρτητο παιδί, που ποτέ δεν δημιούργησε πρόβλημα του τύπου "θέλω τη μαμά μου"
το αντίθετο θα 'λεγα:
έτοιμη να πάει βόλτα, μ' οποιονδήποτε την έπαιρνε από το χέρι
ακόμα και να κοιμηθεί σε ξένα σπίτια (αυτό μάλιστα, με ιδιαίτερη χαρά)
πέρασαν σαν αστραπή τα χρόνια και λες και διακτινίστηκα από το χτες στο σήμερα, μου φάνηκε, το μεσημέρι που την κοίταζα:
πόσο έχει ψηλώσει, πόσο έχει μεγαλώσει
κι εκεί που την κρυφόβλεπα και την κρυφοκαμάρωνα
ήρθε στο μυαλό μου, η εποχή του μάρσιπου
τότε που ήταν ακόμα απίστευτα μικρούλα κι ευαίσθητη.
χαμογέλασα και συνέχισα να την κοιτάζω.
ένιωσε το βλέμμα μου πάνω της, γύρισε και μου χαμογέλασε κι αυτή
"σ' αγαπάω μαμά" μου είπε
"κι εγώ μωρό μου, πολύ" της απάντησα
και όλη την υπόλοιπη μέρα, ήμουν μ' ένα χαζό χαμόγελο στα χείλη
και μου 'χε ξανακολλήσει ο Βαγγέλης
ταξιδιάρικα πουλιά
απ' το παντού στο πουθενά
ξαναγυρνάνε..