Στην επιφάνεια

κι όπως γυρίζαμε πίσω, πέντε η ώρα κι είχε κιόλας σκοτεινιάσει
απ' τα βαριά σύννεφα
ξαφνικά, ανοίξαν οι ουρανοί και βρεθήκαμε στην καρδιά της μπόρας

στην Ανάβυσσο, στη Σαρωνίδα
κι αργότερα στα λιμανάκια
να μη βλέπουμε σχεδόν καθόλου

οι υαλοκαθαριστήρες χριπ-χραπ χριπ-χραπ
στη μέγιστη ταχύτητα κι όμως η ορατότητα ελάχιστη
φοβόμουν πολύ
τα παιδιά πίσω, χάζευαν τις αστραπές και τα ποτάμια στο δρόμο
ο Χρόνης κρατούσε το τιμόνι μ' όλη του την προσοχή
και ξαφνικά ένιωσα
λες και βρισκόμουν τόσες μέρες,
στον πάτο της θάλασσας
μετρώντας τις ανάσες μου

και ξαφνικά βρέθηκα, με μια απλή ώθηση των ποδιών
στην επιφάνεια
....στη σημερινή Κυριακάτικη βόλτα μας
....

εξακολουθούσα να φοβάμαι
αλλά μετά από μιας ολόκληρης βδομάδας το λαχάνιασμα
επιτέλους
μπορούσα να ανασαίνω ήρεμα

επιτέλους..