διάφανη ήταν η μέρα σήμερα, χαμογελαστή και διάφανη.
ένας ήλιος που πότε έβγαινε, πότε κρυβόταν.
σύννεφα τυλιγμένα σ' ένα λεπτό γκρίζο
και τα τραγούδια στο αυτοκίνητο μοιρασμένα: μισά δικά μας, μισά της Ραφαηλίας
στον ουρανό, πάνω απ' τη θάλασσα, μια ομάδα παιδιών "πετούσε"
ακριβώς κάτω, ένα κρις κραφτ, τραβούσε τέσσερα ιστιοπλοϊκά
κι ο Χρόνης τραγουδούσε μαζί με τον Λουκιανό "πέρα στους πέρα κάμπους"
έφτασε το τραγούδι στο
"μα έχω γέρο άντρα
και δυο μικρά παιδιά"
και γύρισα στο Ραφάκι: "να, για μένα και τον πατέρα σου λέει! εγώ έχω γέρο άντρα"(σημειωτέον πως του ρίχνω δυο χρονάκια του Χρόνη)
πετάχτηκε διαμαρτυρόμενος "μα έχω γερό άντρα, λέει το τραγούδι!"χάζεψα και προσπαθούσα να καταλάβω την καινούρια σημασία των στίχων .
"το σκέφτεσαι, ε;" με κορόιδεψε ο Χρόνης, στην αρχή τσαντίστηκα που τσίμπησα, έπειτα, γελάσαμε παρέα.
ήταν διάφανες οι ώρες στην παραλία
διάφανες στο δρόμο του γυρισμού
με το Ραφάκι να τραγουδάει "βροχή μου, σκέπασε αυτή τη γωνιά"και την Ελένη να ξεκουράζεται με τα μάτια κλειστά και το μπουφάν διπλωμένο πίσω από το κεφάλι της
αλλά η βροχή, αυτή την Κυριακή δεν ήρθε.
μόνο το διάφανο της μας άφησε
και μια μυρωδιά χαμομηλιού, όταν ανοίξαμε την πόρτα του αυτοκινήτου στην Ανάβυσσο
όμως κι αυτό, μας ήταν αρκετό..
