πέρασε πια ο καιρός που νανούριζα τα μωρά μου..ο καιρός που τα 'παιρνα αγκαλιά και μουρμούριζα νανουρίσματα παλιά, αυτά που 'λεγαν πριν πολλά πολλά χρόνια
αυτά που είχαν μια αδιόρατη θλίψη στα λόγια και στο σκοπό
σαν κοιμάται η μικρή η κόρη
στη ζεστή μου αγκαλιά
δεν φυσά πια το άγριο τ' αγέρι
σωπαίνουν τα θεριά
ο ύπνος θα 'ρθει
να τα βουβάνει
να κάνει το μωρό μου νάνι
με δυο γλυκά φιλιά..
αυτά που έλεγε η δική μου μητέρα σε μένα, κι η δική της σ' αυτήν..
κι έτσι που μεγαλώνει το Ραφάκι κι έχει γίνει τόσο ψηλή πια, που δεν χωρά ολόκληρη στην αγκαλιά μου, μου λείπουν οι μωρουδίστικες συνήθειες που είχαμε παλιά
μπαίνω λοιπόν στο δωμάτιο των παιδιών, να σκεπάσω και να καληνυχτίσω το μωρό μου.
κι όπως είναι ξαπλωμένη μπρούμυτα και τη χαϊδεύω στην πλατούλα, της λέω:
"έλα λίγο αγκαλίτσα να σε νανουρίσω.. θέλεις;"
"θέλω μαμά!"
κι έρχεται και χώνεται στην αγκαλιά μου, με τα μακριά, λεπτά της πόδια να περισσεύουν και τα ξανθά της τα μαλλιά ν' απλώνονται στο μπράτσο μου.
την κρατώ και την κουνάω ρυθμικά μπρος-πίσω, της τραγουδάω
ένα
δύο
τρία νανουρίσματα,
το Ραφάκι κάνει πως κοιμάται, αλλά κρυφογελάει κάτω από τα κλεισμένα της βλέφαρα.
ξαφνικά θυμάμαι το κλασσικότερο όλων, το πιο παλιό και πολυακουσμένο
κι αρχίζω χαμογελαστά και τρυφερά να της το λέω:
"κοιμήσου και παράγγειλααα.."
κι η Ραφαηλία, χωρίς ν' ανοίξει τα μάτια:
"πίτσα!"
................................................................
