Here comes the sun,here comes the sun,
and I say it's all right..
έπαιξε το mp3 στο αυτοκίνητο κι αμέσως άρχισε να το τραγουδά το Ραφάκι.
γύρισα πίσω χαμογελώντας και την κοίταξα
"μ' όποιον δάσκαλο καθήσεις.." κι η Ελένη, ο "δάσκαλος" χαχάνισε.
πλησιάζαμε στην Ανάβυσσο και στ' αλήθεια ο ήλιος ήταν αναποφάσιστος: μια χανόταν και μια έβγαινε.
στο τέλος όμως, το πήρε απόφαση κι έμεινε μ' ένα ήσυχο φως, στον ουρανό.
όχι το λαμπρό του καλοκαιριού, ούτε καν το αυθάδικο της άνοιξης, αλλά μ' αυτό το μαλακό, ήπιο φως, που βγαίνει θαρρείς απ' την ψυχή, καταμεσής του χειμώνα.
κι ήταν όμορφα.
γιατί ήταν Κυριακή
γιατί είμαστε όλοι μαζί
και γιατί η Δευτέρα θα ξημέρωνε σε κάποιον άλλο πλανήτη, έτη φωτός ακόμα, μακριά μας.
όταν φτάσαμε στη θάλασσα, έκανε κρύο και φυσούσε.
έτρεξα, όπως πάντα, να ζεσταθώ, έτρεξαν και τα κορίτσια πίσω μου, ο Χρόνης άρχισε να καθαρίζει το αυτοκίνητο και μέχρι να φτάσει στα μισά, είχα ήδη πέσει στην άμμο και το Ραφάκι κυλιόταν δίπλα μου προσπαθώντας να αποφύγει την Ελένη που έκανε τάχα πως θα την πατήσει.
περπατήσαμε σ' όλη την παραλία μέχρι το τέλος της, μέχρι που ο Χρόνης φαινόταν σα μια μικρή μαύρη κουκίδα στο βάθος κι όπως ο ήλιος είχε πέσει, έμεινα να κοιτάζω όλο αυτό το γαλάζιο που μας πλημμύρισε μεμιάς.
"τράβηξε μια φωτογραφία" είπα στην Ελένη και το μωρό μου πρόθυμα "κλικ" έκανε και τράβηξε τον ήλιο που έφευγε, τα βράχια κι ύστερα το Ραφάκι και μένα.
"κλικ" έκανε κι έβαλε στη ζωή μας το γαλάζιο
"κλικ" έκανε και το πήραμε μαζί μας σπίτι, να μας τυλίγει, να μας φωτίζει
"κλικ" έκανε και γλύστρησε στη ματιά και στο χαμόγελο μας
στον γυρισμό βλέπαμε τα φώτα των αυτοκινήτων απ' το απέναντι ρεύμα, να πλέουν θαρρείς, όπως περνούσαν δίπλα μας.
είχε σκοτεινιάσει πια
οι beatles είχαν δώσει τη θέση τους στον Joe Purdy και στο washed away:
I got troubles Lord, but, not today
cause they gonna wash away,
they’re gonna wash away.
και σαράντα περίπου χιλιόμετρα μακρύτερα, η Νέλλυ κι η Ακκα, πίσω απ' την πόρτα, περίμεναν όπως πάντα, ήσυχα, την επιστροφή μας.
στο σπίτι..
