Τις τρεις τελευταίες μέρες


αυτές τις τρεις τελευταίες μέρες στο σπίτι, εκτός της κύριας δραστηριότητας μου, να τρέχω με δυο θερμόμετρα στο χέρι και να θερμομετρώ τη Ραφαηλία, μια με του υδραργύρου, μια με το ηλεκτρονικό (μια φορά μάλιστα, πήρα κι ένα τρίτο, του υδραργύρου κι αυτό) για να τσεκάρω, ποιο πάει καλά (εγώ πάντως, σίγουρα δεν πήγαινα), έκανα κι άλλα ενδιαφέροντα πράματα:
δεν κοιμόμουν σχεδόν καθόλου τη νύχτα (παρακολουθώντας τον Ραφαηλένιο πυρετό, που δόξα τω Θεώ, δεν υπερέβη το 38.3)  έδινα διαταγές σ' όποιον έβρισκα μπροστά μου (φυσικά, κανείς δεν μ' άκουγε, ούτε δίποδος - ούτε τετράποδος) αγόρασα τη φριτέζα που τηγανίζει μόνο με μια κουταλιά λάδι (και σύντομα θα μετοικήσω στη χώρα της πατάτας) διακόσμησα με μηνυματάκια κι άλλες αηδιούλες, το ξεχασμένο μου face book (που το θυμήθηκα μετά από τόσο καιρό, μόνο και μόνο για να κοντράρω τον αδερφό μου "το δικό μου είναι πιο ωραίοοο!") κόντεψα να αγοράσω καινούριο κινητό (ακόμα δηλαδή, δεν έχω διαφύγει του κινδύνου) ανακάλυψα το Cold Water του Damien Rice (Cold, cold water surrounds me now..) στριμμένιασα με την Ελένη (που όταν είναι άρρωστο το Ραφάκι, δεν του κάνει ΟΛΑ του τα χατήρια) όμως, άφησα ήσυχο τον Χρόνη (τουλάχιστον, για το μεγαλύτερο μέρος της μέρας)
έτσι, αποχαιρετήσαμε τις Απόκριες, αποχαιρετήσαμε και την Καθαρά Δευτέρα κι απ' αυτές τις τρεις τελευταίες μέρες, δεν έμειναν, παρά μόνο λίγα ασημένια στρας, σκόρπια, να γυαλίζουν στο σπίτι κάνοντας τις αχτίνες του ήλιου να πέφτουν πάνω τους κάνοντας τις γάτες να απλώνουν διστακτικά το χέρι τους για να τα πιάσουν κάνοντας εμένα να χαμογελάω όταν τα βλέπω στο πάτωμα ή στο κρεββάτι μου και να αρνούμαι να τα μαζέψω
κι ίσως ακόμα κάνοντας την Ανοιξη,
να θέλει να έρθει γρηγορότερα σε μας..