Ο Οράτιος μου


ονειρεύτηκα πως πέθανε ο Οράτιος.
ονειρεύτηκα, πως ξύπνησα το πρωί δίπλα στο απύρετο πια Ραφάκι και πηγαίνοντας να ζεστάνω το γάλα της, πέρασα να του ρίξω μια ματιά, όπως κάνω κάθε μέρα, σ' αυτά τα δυό χρόνια που ζει κοντά μας.
κι ονειρεύτηκα πως είχε πεθάνει..

έτσι, το βρίσκω λίγο ανόητο να κλαίω τώρα για ένα πουλί, που είναι νεκρό, σίγουρα μόνο, στο όνειρο μου.

άντε να ξυπνήσω λοιπόν, να δω τον γαλάζιο Οράτιο να φτεροκοπάει απ' τη χαρά του όποτε μπαίνει κάποιος από μας, φουριόζος στο δωμάτιο
άντε να ξυπνήσω λοιπόν, να πάω κοντά του, να με δει, να 'ρθει κοντά στην πόρτα του κλουβιού του, για να παίξει
άντε να ξυπνήσω λοιπόν, γιατί αυτό το άσχημο όνειρο, κράτησε πολύ

κι είναι πολύ ανόητο, να κλαίω τώρα για ένα πουλί, που είναι νεκρό, σίγουρα μόνο, στο όνειρο μου.