Η κοπάνα


"κοπάνα!"
"ε;"
"κοπάνα!"
την κοίταξα σαστισμένη.
"βρε μωρό μου, για πλάκα το 'πα"
"οι καλύτερες ιδέες από πλάκα ξεκινούν"
...................................................

η Ελένη κι εγώ, μόνες στο σπίτι.

ο Χρόνης στη δουλειά
το Ραφάκι από την προηγούμενη στο σπίτι της καλύτερης της φίλης που γενεθλίαζε
κι όταν σηκώθηκε το μεγάλο μου μωρό να ετοιμαστεί για τη δουλειά
"δε μένεις σήμερα σπίτι, να δούμε ξαπλωμένες Eureka, να κοιμηθούμε και μετά να πάμε για καφέ; ε, και κατά το απογευματάκι τι λες; είσαι για factory αεροδρομίου;"
την πείραξα.
σιγά μη δεν έμενε σπίτι..

η Ελένη κι εγώ σε μια δική μας μέρα.

με το Ραφάκι ξεχνώ πολλές φορές, πως το μεγάλο μου παιδί είναι ακόμα σχεδόν παιδί..

χτες, είδαμε ξαπλωμένες eureka κι όταν νυστάξαμε κοιμηθήκαμε δίπλα δίπλα.
στις έντεκα ήμασταν στην Κατερίνα για καφέ και όταν γύρισε ο Χρόνης φουλ για το factory.

εκείνος, έπλενε το αυτοκίνητο στο parking και μεις χαζογυρίζαμε δυο ολόκληρες ώρες και ψωνίζαμε αηδιούλες.

κάθε τόσο το μωρό μου με κοιτούσε χαμογελαστό και μου 'λεγε "σήμερα είναι πολύ ωραία μέρα μαμά" και με κάθε της χαμόγελο και με κάθε της φράση "σήμερα είναι.." επιβεβαίωνε τον κανόνα, πως "οι καλύτερες ιδέες από πλάκα ξεκινούν".
.........................................................

κι όπως γυρίζαμε νωρίς το βραδάκι, ένας πορτοκαλί ήλιος έδυε σχεδόν δίπλα μας και τα σπίτια κάτω φαίνονταν λες κι ήταν σε ταινία

στο πίσω κάθισμα, η μία από τις δύο πρωταγωνίστριες της ζωής μου, σιγοτραγουδούσε
"but I'm a supergirl, and supergirls don't cry"

και όλα ήσαν καλά..