"σχολείοοο!! ξύπνααα!!" έσκυψα πάνω από την κουκέτα της Ραφαηλίας και ψιθύρισα τραγουδιστά.
"wait a minute" απάντησε το πολύγλωσσο μωρό μου και μετά, έδωσε μια στα σκεπάσματα και πετάχτηκε απ' το κρεββάτι.
μια ακόμα σχολική χρονιά:
πρωινά ξυπνήματα
σάντουιτς και κρουασάν στην τσάντα
γόμες, μαρκαδόροι και μολύβια στην κασετίνα
καφές στο κρεββάτι και csi, μετά τη Ραφαηλίσια αναχώρηση, στις οκτώ το πρωί.
-"Ραφαηλία, τι σας είπε ο δάσκαλος;"
"σε μένα ή σε όλους γενικά;"
"είπε κάτι ειδικά σε σένα;"
"ναι, αμέ. του έδειξα τα νύχια μου"
"καιιι;"
"και μου είπε: ααα έτσι μπράβο, να 'ρχεσαι κάθε μέρα έτσι!"
"κατάλαβες ότι το 'πε γι' αστείο, ε; μη μου ετοιμάζεσαι να μου πηγαίνεις σχολείο με νύχια και πόδια βαμμένα σαν τη Μιμή Ντενίση!"
"ναι βρε μαμά!"
"ουφ.."-
είναι φθινόπωρο κανονικό.
με βροχή, με απογεύματα ψυχρά, με του μισού σπιτιού τα τζάμια κλεισμένα.
με το γραφείο του μωρού, όμως, ακατάστατο όπως ακριβώς είναι όλες τις εποχές του χρόνου.
-"μαμά; αυτό που κράταγε ο παπάς δεν έμοιαζε με μπρόκολο;"
"ιερέας λέμε. τι λες, ποιο μπρόκολο;"
"αυτό που κράταγε"
"βρε! τον βασιλικό λες;! άκου μπρόκολο.."-
τετάρτη πια!
πότε πήγαινε νήπιο, πότε ήταν πρωτάκι, πότε έδωσε μια και τσαφ! βρέθηκε στην Δ' δημοτικού!
σήμερα το πρωί μετά τον αγιασμό, καθώς ανέβαινε η φετεινή τετάρτη τα σκαλιά για την τάξη, είδα πως όλα, μα όλα τα παιδιά είχαν ψηλώσει κι ήταν όμορφα και σ' έκαναν να θες να χαμογελάς συνέχεια, άσχετα αν ήσουν άγρυπνη κι αγουροξυπνημένη κι άσχετα αν δεν είχες προλάβει να βάλεις στο στόμα σου μια στάλα καφέ!
-"η τσάντα μου είναι παλιά ή καινούρια;"
"η τσάντα σου είναι καταπληκτική! άσε που δεν τη βρίσκεις σήμερα!"
"δηλαδή είναι παλιά"
"....."
"μάλλον είναι τόσο ξεχωριστή, που δεν μπορείς να τη βρεις σήμερα"
"ακριβώς μωρό μου, ακριβώς"-
κι ήταν χτες βράδυ που θυμήθηκα, χρόνια πριν, όταν ακόμα ήμουν στα σενάρια και στο γραφείο παραγωγής, αποφάσισα εν μία νυκτί να τα παρατήσω όλα και να κάνω ένα ακόμα μωρό.
το είπα λοιπόν στη σεναριογράφο που συνεργαζόμασταν κι αυτή, μετά από ένα πραγματικά μεγάλο διάλειμμα αποδοκιμαστικής σιωπής, μου είπε με αυστηρότητα:
"ν' αφήσεις τα παιδιά και τα χαζά και να κοιτάξεις τι θα δουλέψουμε φέτος!"
εκείνη τη χρονιά, δεν ήρθε το Ραφάκι στη ζωή μας.
όμως τελικά, η απόφαση εκείνης της συγκεκριμένης χρονιάς, ήταν το καλύτερο σενάριο που έγραψα ποτέ!
-"Ραφαηλία, πως νοιώθεις που άρχισε το σχολείο ξανά;"
"τέλειααα"
"καλή σχολική χρονιά αγάπη μου"
"ευχαριστώ!"-
εγώ ευχαριστώ μωρό μου..
