Η Επόμενη Μέρα

αυτές οι εκλογές μ' άρεσαν γιατί:

1. πραγματοποιήθηκε ο πόθος του Ραφακίου να ψηφίσει: μπήκε δυο φορές στο παραβάν, μία με τον Χρόνη και μία με την Ελένη και βγαίνοντας ανακοίνωσε ενθουσιασμένη "ψήφισα δυο φορές! την Τρίτη που θ' ανοίξουν τα σχολεία, θα το πω στον κύριο Σπύρο!"

2. μ' όλη αυτή την εκλογολογία, ξέχασαν τη γρίππη.
από αύριο, τα κεφάλια μέσα και οι Κασσάνδρες στις οθόνες μας ξανά.
ετοιμαστείτε..

3. χτες - προχτές, είχαμε άφθονες θέσεις παρκαρίσματος.
όπως γυρίζαμε, βρίσκαμε θέση με τη μία, ούτε Πάσχα να ήταν δηλαδή!

ο εργατόκοσμος των καφέ του Παγκρατίου
(βλέπε babylon, right, mokai, ciao, sports, κύκλος κλπ)
θα είναι στη θέση του, από Τρίτη ξανά

4. χθες βράδυ, μετά την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων, είχαμε τον συνήθη (μετεκλογικό) καυγά σπίτι μας.
δεν μας κλόνισε ούτε η τούρτα του Χρόνη
(που παρεμπιπτόντως, είχε ένα κεράκι με τον αριθμό 5 και το σήμα της Μπάρμπι στη βάση του, εμφανέστατος δάκτυλος Ραφαηλίας δηλαδή)
ούτε η γενέθλιος ατμόσφαιρα.

πλακωνόμασταν άγρια, ειδικά με τη Μαρία-κουμπάρα, που λογικά δεν θα έπρεπε να τα πάρουμε μαζί της, μιας και με πληροφόρησε πως τις προάλλες πήγε στο Γερμανό κι αγόρασε μισό κιλό φέτα!

5. ο δήμος Αθηναίων, είχε βάλει κάδους ανακύκλωσης, όπου μάζευε το χαρτομάνι των ψηφοδελτίων μεθοδικά.
στις ευρωεκλογές, που είχε κάνει το ίδιο, ανακύκλωσε χαρτί 110 τόνων, το οποίο αντιστοιχούσε σε 1200 δέντρα.

(έτσι δε χάσαμε το δάσος, μόνο το δέντρο δεν πήραμε είδηση)

6. ξύπνησε ο (πολιτικοποιημένος) νεολαίος μέσ' στον Χρόνη και ήρθε με διδακτικό ύφος, λέγοντας μου:
"μα δεν είναι σωστό να μη ψηφίσεις"

"γιατί;"
"γιατί, μπλα μπλα μπλα
μπλα μπλα μπλα..
"
"..."
"θες να έρθουμε μαζί σου όλοι;"
"όχι"
"θες να πας με τα παιδιά;"
"όχι"
"θες οι δυο μας;"
"όχι"
"θες να σε πάω με τ' αυτοκίνητο;"
"όχι"
"θες να μιλήσουμε γι' αυτό;"
"όχι"

7. η Ελένη ψήφισε για πρώτη φορά!
γύρισε σπίτι ενθουσιασμένη, χαμογελαστή, με τη Ραφαηλία να χοροπηδάει δίπλα της και να της κρατάει σφιχτά το χέρι.

την κοίταζα και θυμόμουν με νοσταλγία το συναίσθημα της πρώτης φοράς: όταν είσαι ακόμα πολύ νέος και πιστεύεις πως μπορείς να αλλάξεις τα πάντα: με την ιδεολογία, τη στάση ζωής, την ψήφο σου.

δεν της είπα τίποτα.
την αγκάλιασα κι έτσι όπως την έσφιγγα στην αγκαλιά μου, αναρωτούμενη "μα για πότε μεγάλωσε αυτό το παιδί;"
κατάλαβα πως ίσως, το κορίτσι μας, στη δική του σοφία, να μην έχανε το δάσος, αλλά ούτε και το δέντρο.

κι αυτός, ήταν ο πιο σπουδαίος λόγος που μου άρεσαν αυτές οι εκλογές
.................................................

ώρες αργότερα, στην αμμουδιά της Αναβύσσου, καθισμένη στα ξύλινα σκαλοπάτια της παιδικής χαράς, χάζευα τον ήλιο στα κεφάλια των παιδιών.

ο Χρόνης κολυμπούσε
η Ραφαηλία κι η Δήμητρα έκαναν κούνια
η Ελένη έστελνε (κλασσικά) μηνύματα στο κινητό.

κι η επόμενη μέρα ήταν ήδη εδώ
προτού καν ανοίξουν οι κάλπες..