μπροστά μου φυσικά ήταν όλοι μεσ' την τρελλή χαρά, αλλά μόλις έφευγα απ' το δωμάτιο, η συννεφιά κι η ακεφιά αγκαζέ έμπαιναν απ' την πόρτα.
για όλους, εκτός απ' το Ραφάκι.
το μικρό, συνέχιζε ακάθεκτο με το ίδιο κέφι, χαρούμενο και γελαστό, όπως ακριβώς και πριν.
πολύ περισσότερο μάλιστα, μιας και είχαμε διακοπές και το σχολείο είχε -επιτέλους- κλείσει.
για τη Ραφαηλία και για το κάθε παιδί της ηλικίας της, η μαμά είναι αθάνατη: δεν κινδυνεύει από τίποτα, δεν θα πάθει ποτέ κάτι, αλλά ακόμα κι αν πάθει, σίγουρα θα το ξεπεράσει και μάλιστα γρήγορα.
η δική μου υπομονή από την άλλη, τέλειωνε γρήγορα κι αποθέματα δεν είχα, οπότε λίγο να πιεζόμουν παραπάνω, φώναζα:
"Χρόνηηηη"
"τι είναι;" ακουγόταν η φωνή του Χρόνη απ' το γραφείο
"με πιέζουυυυν"
και κλιπτρόκ κλιπιτρόκ, ερχόταν το ιππικό κι έβαζε στη θέση τους τα πράγματα χωρίς πολλά πολλά: για καθήστε ήσυχα κι αφήστε τη μαμά ήσυχη!!
το Ραφάκι βεβαίως διαμαρτυρόταν, πότε σε μένα:
"τι φωνάζεις τον μπαμπά λες κι είναι μπέιμπυ σίτερ;"
πότε στον πατέρα της:
"μα μπαμπάαα.."
ο Χρόνης όμως, πιεσμένος απ' όλα και απ' όλους, δεν ανεχόταν και πολύ τις διαμαρτυρίες της Ραφαηλίας και την έστελνε χωρίς συνοπτικές διαδικασίες:
"σιωπή!"
"μα.."
"ούτε μα, ούτε ξε-μά! σιωπή"
"αυτό δεν είναι δίκαιο!!"
"σιωπή είπα! που θέλεις πάντα να έχεις την τελευταία λέξη! κλείσ' το στόμα σου!"
"αλλά.."
"σκασμός!"
το Ραφάκι βαθύτατα προσβεβλημένο κατέφευγε σε μια περήφανη σιωπή, μέχρι που δέκα λεπτά αργότερα της περνούσε η πίκρα κι άρχιζε το κελάηδημα ξανά.
μέχρι προχτές.
τα δέκα λεπτά είχαν πια περάσει μα η φωνή της δεν ακουγόταν.
άνοιξα την πόρτα του δωματίου και μπήκα.
το Ραφάκι καθόταν στην άκρη του κρεββατιού και έκλαιγε.
πήγα κοντά της, την αγκάλιασα και την έσφιξα πάνω μου.
"βρε μωρό" της είπα "προσπάθησε κι εσύ να καταλάβεις.
εκτός του ότι τελευταία τα πράματα δεν είναι τόσο καλά -θα φτιάξουν σύντομα βέβαια- από την άλλη, μιλάς με πολλή αναίδεια στον πατέρα σου"
"δε μιλάω με "αναίδεια", αλλά.."
"πάντα θέλεις να έχεις την τελευταία λέξη! πάντα! ε, δεν είναι σωστό αυτό. όχι μόνο γιατί είσαι πολύ μικρή, αλλά γενικά δεν είναι σωστό! δείχνει μεγάλο εγωισμό κι ο εγωιστής άνθρωπος είναι χάλι-άνθρωπος "
"όμως τώρα δεν είπα τίποτα! ο μπαμπάς με μάλλωσε χωρίς λόγο. και τελευταία ό,τι και να πω "ή κλείστο" ή "πάψε" ή "σιωπή" μου λέει!!"
"ε, εντάξει, είναι πιεσμένος πολύ ο πατέρας σου. κάνε υπομονή και σε λιγάκι, όλα θα γίνουν όπως πριν. για να μη σου πω, ακόμα καλύτερα"
"όχι, να πας να τον μαλλώσεις!"
"τι να κάνω;"
"να πας να τον μαλλώσεις, γιατί αυτό που έκανε, δεν είναι δίκαιο"
"δε γίνονται αυτά βρε αγάπη μου. ο πατέρας είναι η κεφαλή της οικογένειας, εγώ είμαι από κάτω και πιο κάτω, εσείς τα παιδιά. πως θα πάω να τον μαλλώσω;"
"ποια "κεφαλή της οικογένειας" και τέτοια; που ζούμε; στο 1980;;;"
γελώντας βγήκα απ' το δωμάτιο κι αυτή ήταν η τελευταία φορά που φώναξα το ιππικό.
.............................................................
γράφοντας τούτη δω την τελευταία ανάρτηση της χρονιάς που πέρασε και κοιτάζοντας πίσω τις άλλες αναρτήσεις, τη ζωή μας, ναι, παρ' όλα όσα έγιναν τελευταία, τελικά ήταν μια καλή χρονιά.
στις μέρες που πέρασαν, αρκετά έγιναν όπως τα περιμέναμε, άλλα παραπάνω απ' ό,τι ελπίζαμε, και κάποια μας δυσκόλεψαν.
κλείνοντας τα χαρτιά λοιπόν για φέτος, κοιτάζοντας πίσω, αλλά κοιτάζοντας και μπροστά, ας ευχηθούμε η επόμενη χρονιά που θα έρθει να είναι Ευλογημένη.
για σας
για μας
για τα Ελενάκια και τα Ραφάκια
για τις Νέλλες και τις Ακκες του κόσμου όλου
για όλα τα πράσινα και τα γαλάζια και τα μπλε
για όλους και για όλα!
...........................................................
Καλή κι Ευλογημένη Χρονιά να έρθει
κι εμείς εδώ θα είμαστε να την υποδεχτούμε με χαμόγελο και αγκαλιά ανοιχτή
-όπως πάντα
..........................................................
ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!
