Είμαι καλά!

δύσκολη, δύσκολη εποχή περάσαμε. μια βδομάδα συμπυκνωμένη σ' έναν ολόκληρο αιώνα..

κι εκεί που περίμενα τα Χριστούγεννα να τα γιορτάσουμε μ' αυτή την απλούστατη αίσθηση χαράς, όπου ακριβώς επάνω της βασίζεται η ευτυχία, έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι μου.

ξεκινώντας από μια απλή εξέταση, ουσιαστικά επιβεβαίωση για πέτρα στο αριστερό μου νεφρό, βρέθηκα και με μια άλλη πετρούλα δώρο (στη χολή) αλλά και με κάτι άλλο πολύ σοβαρότερο: διαβήτη.

σοκαρισμένη και εντελώς βέβαιη πως αυτή ήταν η αρχή του τέλους, έφτιαχνα μια ωραία ατμόσφαιρα στο σπίτι, βάζοντας τα κλάματα όταν το Ραφάκι τραγουδούσε τα κάλαντα, όταν η Ελένη έμπαινε χαρούμενη στο σπίτι ή όταν ο Χρόνης καθόταν απλά στον υπολογιστή του και διάβαζε.

η τόσο μεγάλη μου θλίψη, οφειλόταν -σχεδόν αποκλειστικά- για το Ραφάκι που θ' άφηνα τόσο μικρό μόνο του.
"εγώ δεν υπολογίζομαι;" ρώτησε αγανακτισμένα μια φορά η Ελένη
"εσύ μωρό μου είσαι μεγάλη πια" της απάντησα "έχεις τη ζωή σου, το αγόρι σου, είναι αλλιώς. το Ραφάκι όμως, είναι μωρό ακόμα.."

ο γιατρός, με είχε προϊδεάσει πως θα άρχιζα άμεσα ινσουλίνη.
η καμπύλη σακχάρου ήταν διπλάσια του κανονικού και δεν περίμενε να επιδράσουν τα φάρμακα.
"ινσουλίνη;" ψιθύρισα. άλλο ταμπού κι αυτό..

μόλις ανέφερα την ινσουλίνη, ο κόσμος αναπηδούσε θορυβημένος "ινσουλίνη!!" φώναζε και μετά άκουγα το καταπληκτικό "γιατί βρε παιδάκι μου, γιατί;;"
"γιατί έχει η γάτα έν' αυτί!" μου 'ρχοταν να απαντήσω, αλλά σώπαινα και το 'λεγα από μέσα μου.

τελικά όμως δεν είναι έτσι, το αντίθετο μάλιστα.
δεν θα το αναλύσω εδώ, αλλά όπως γίνεται με πάρα πολλά θέματα στη χώρα μας, η άγνοια και η παραπληροφόρηση παίρνουν τη θέση της γνώσης και της σωστής πληροφορίας.

τελικά δε χρειάστηκε να πάρω ινσουλίνη.
το χάπι κάνει μια χαρά τη δουλειά του και με μια συγκεκριμένη δίαιτα, όλα θα πάνε καλά.

οι πέτρες θα αντιμετωπισθούν κι αυτές άμεσα και θα εξαφανιστούν το συντομότερο.

όλα πηγαίνουν καλύτερα, δόξα τω Θεώ, όλα πηγαίνουν καλά.
.............................................

η ζωή μου φυσικά άλλαξε.
είμαι ευγνώμων γι' αυτό.
είμαι ευγνώμων, αφ' ενός γιατί αυτά που μου συνέβησαν αντιμετωπίζονται και αφ' ετέρου γιατί συνέβησαν τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή, μόλις προλαβαίνοντας κάτι πραγματικά καταστροφικό: όπως μου εξήγησε ο γιατρός, ως ασυμπτωματική, βάδιζα ολοταχώς για πολύ πολύ σοβαρότερες καταστάσεις.

έτσι, μπορώ να περιμένω τον καινούριο χρόνο με χαμόγελο, με τους δικούς μου ανθρώπους, με τον Χρόνη, την Ελένη, τη Ραφαηλία, με τον αδερφό μου, με τις φίλες που με στήριξαν, τη Σοφία, την Αιμιλία, τη Φερνάντα, μ' όλους που νοιάζονται για μένα και μ' αγαπούν.

η ζωή μου άλλαξε.
αλλά τελικά, είμαι ευγνώμων γι' αυτό.

κι ίσως έρθει σύντομα κάποια στιγμή, όπου κάτω από μαξιλάρια, φρεσκοπλυμένα ρούχα και σεντόνια, δίπλα ακριβώς απ' το Χριστουγεννιάτικο δέντρο, δίπλα απ' τις μπάλες και τα φωτάκια, ν' αποκοιμηθώ κι εγώ, τόσο ξένοιαστα, τόσο ξεκούραστα, τόσο χαμογελαστά, όπως η Ακκα, στη φωτογραφία αυτή, που τράβηξε η Ελένη, λίγο πριν αρχίσουν όλα αυτά..