με τα πυρηνικά να χτυπούν, αν όχι τη διπλανή, τουλάχιστον την παραδιπλανή μας πόρτα,
μ' ένα κράτος υπό διάλυση,
με μια τηλεόραση σε πλήρη παρακμή,
με τον Νομάρχη-Ζορρό να βγάζει πύρινους λόγους σε όλες ανεξαιρέτως τις πρωινές ενημερωτικές εκπομπές,
με γνωστούς και φίλους είτε να απολύονται, είτε να μειώνονται δραματικά οι ώρες εργασίας τους,
με την Ελένη να δουλεύει part time και να ψάχνει και γι' άλλη δουλειά- συμπληρωματική
με όλ' αυτά που γίνονται, μ' όλα που θα γίνονται, μ' όλα που παρακολουθούμε ασθμαίνοντας σχεδόν,
έφτιαξα τον δικό μου κόσμο όπου μπορώ ν' ανασαίνω ελεύθερα.
έτσι, βλέπω ταινίες ολημερίς κι ολονυχτίς:
Cohen και Schreiber και Frank Oz,
λίγο Nolan, πολύ Hitchcock, Ridley Scott
αλλά και Capra, να ισιώνω τις ρυτίδες της καρδιάς
και Bergman για τα δύσκολα
κι άλλους, που έβαλαν το μεράκι τους σε ένα φιλμ κι αυτό απογειώθηκε
κι άλλους, που βρέθηκαν κατά λάθος με μια κάμερα στα χέρια και με την έμπνευση στα πόδια.
κι αυτός ο κόσμος των ταινιών, με οδήγησε στον άλλο, των soundtracks: στις καθημερινές μου διαδρομές ν' ακούω μόνο τη μουσική των έργων που βλέπω.
ανακαλύπτω ένα άλλο είδος που ως τώρα δεν το είχα συναντήσει, όπως τους Gogol Bordello
ή θυμάμαι ξανά, το νοσταλγικό Swing και τη Jazz Bosa Nova.
περπατώντας στο δρόμο, ακούω "Start Wearing Purple" και χαμογελώ,
ακούω "Blues Brothers" και ξεχνώ, πως ζω σ' έναν κόσμο που παραπαίει
δίνω το ένα μου ακουστικό στο Ραφάκι να μοιραστούμε "Mas Que Nada" και "The Girl From Ipanema"
-όταν γυρίζουμε σπίτι, το Ραφάκι τρέχει μέσα ν' αφήσει τη σχολική τσάντα, εγώ κλείνω το mp3 και μαζεύω προσεκτικά τα ακουστικά και τότε, η μουσική απλώνεται σαν περιπλοκάδα παντού.
από τη στιγμή εκείνη, ο,τιδήποτε κι αν ακούσουμε μας φαίνεται όμορφο
όλα γίνονται φωτεινότερα
όλα είναι μουσική
και το Ραφάκι γελάει
και η Ελένη την αγκαλιάζει
κι η παραδιπλανή πόρτα κλείνει
κι ο κόσμος όλος σταματάει να παραπατά
τουλάχιστον μέχρι την επόμενη μέρα
(με μικρές ανάσες την κάθε φορά)
...............................................