Η ζωή μας ξανά


η ζωή μας έχει αλλάξει.

δεν έχει πια Κυριακάτικες βόλτες,
εκδρομές στην Αίγινα,
στην Ανάβυσσο ή στα Καλύβια

κι αυτή είναι η κρίση στη ζωή μας -μια από τις εκφράσεις της.

δεν έχει ούτε "κορίτσια σταματήστε αμέσως! Ελένη, εσύ σαν μεγαλύτερη υποχώρησε!"
γιατί, το Ελενάκι λείπει.

από το σπίτι, απ' την Ελλάδα
μα στην καρδιά μας είναι πάντα εδώ: παρούσα, χαμογελαστή.
να μ' αγκαλιάζει, να με σφίγγει, να μη μπορώ να πάρω ανάσα.

κι έτσι το Ραφάκι δεν έχει πια με ποιον να μαλλώσει, όμως δεν έχει πλέον και το χρόνο γι' αυτό: από φέτος γυμνάσιο!
ψήλωσε πολύ, μεγάλωσε, μακρύναν τα μαλλιά της, έπαψε να θυμίζει ξανθό πρίγκηπα κι έγινε ολόκληρη κοπέλα!
μια κοπέλα που ζει σ' ένα δωμάτιο, σωστό αχούρι!
 
"χαμός γίνεται εδώ μέσα! μάζεψε λίγο βρε παιδάκι μου!"
κοιτά γύρω της απορημένα, γι' αυτήν όλα στο δωμάτιο είναι στην εντέλεια και μ' απορρίπτει μονολεκτικά:
"μετά!"

στην οικογένεια μπήκε ο Νικόλας, ο άντρας της Ελένης
και το καινούριο μας μωρό, η Μαριλέττα μας!

αφορμή για πολλά χαμόγελα, για πολλές αγκαλιές, για όνειρα χίλια!

κι αυτή ειν' η ζωή σήμερα,
κι αυτά είναι που μας κάνουν να ελπίζουμε, να αισιοδοξούμε, όσες δυσκολίες κι αν έρχονται.

πολλές φορές συλλογίζομαι πως πέρασαν τα χρόνια,
για πότε πέρασαν τα χρόνια..

..έκτη γυμνασίου, τελευταία χρονιά στο σχολείο.
παρθεναγωγείον Ν.Ν.Μακρή στην Αγ. Παρασκευή.
εμείς οι μαθήτριες, ντρεπόμασταν ν' ανεβαίνουμε σ' αυτό το σχολικό που έγραφε "παρθεναγωγείον" κι έτσι, όλο και κάτι σκεφτόμασταν κάθε μέρα για να τραβήξουμε αλλού την προσοχή.

κάποια απ' αυτές τις φορές, πήραμε ένα ρολό χαρτί, το ξετυλίξαμε, το αφήσαμε να φεύγει απ' το τελευταίο παράθυρο και γελούσαμε λες κι ήμασταν εκδρομή.
το χαρτί έκανε μια μακριά άσπρη κορδέλα κι ο οδηγός χαμπάρι δεν πήρε, μέχρι που φτάσαμε στη Μεσογείων.

αυτό το άσπρο χαρτί που πήγαινε πολλά μέτρα πίσω είναι από τις πιο προσφιλείς μου αναμνήσεις: προχωρημένη άνοιξη, τα παράθυρα του σχολικού κατεβασμένα, το ρολό ν' αλλάζει χέρια και να φτάνει να ξετυλίγεται τελικά στον αέρα.
και ναι, δεν ήμασταν πια οι ντροπαλές κοπέλες του παρθεναγωγείου, αλλά οι μοντέρνες και τολμηρές και αστείες τελειόφοιτες: ό,τι θέλαμε ήμασταν!

χαμογελάω λες κι είμαι ξανά δεκαεφτά χρονών.
κάθομαι ξανά στην προτελευταία θέση αριστερά, δίπλα στο παράθυρο να χαζεύω τ' άλλα αυτοκίνητα από ψηλά.
νιώθω ξανά το ανοιξιάτικο αεράκι στο πρόσωπο και στα μαλλιά και ξέρω πως τον Μάιο του επόμενου χρόνου δεν θα είμαι πια μαθήτρια, δεν θα φορέσω ποτέ πια ποδιά ή στολή, ούτε μπλε κάλτσες μέχρι το γόνατο.

και με το ίδιο χαμόγελο, προσγειώνομαι στην πραγματικότητα:
το Ραφάκι θα έρθει σε λίγο απ' το σχολείο
το Ελενάκι παντρεύτηκε κι έχει το πιο γλυκό μωρό του κόσμου κι έναν αγαπημένο συνοδοιπόρο να στηρίζει ο ένας τον άλλο

κι ο Χρόνης.. είναι πάντα ο ίδιος Χρόνης: σύντροφος!

έτσι, όσο κι αν οι μέρες είναι δύσκολες
όσο κι αν τα χρόνια περνούν σα νερό

πάντα θα υπάρχουν λόγοι να χαμογελάω:

είτε ταξιδεύω στα παλιά
είτε προσγειώνομαι στο τώρα

είτε
-τελικά-
όταν ονειρεύομαι το
μέλλον.

(κι αυτή την άσπρη κορδέλα που ολοένα ξετυλίγεται στον ανοιξιάτικο αέρα)

με το παλιό
και το καινούριο
συνυφασμένα πάντα

μαζί..