"ακόμα έχω στο νου μου ένα κομμάτι του εαυτού μου
ανέμελο να γυρνάει σε ουρανούς να πετάει.."
ακούγεται πολλές φορές τη μέρα.
το 'χω περάσει στο κινητό -ringtone- και δεν σηκώνω το τηλέφωνο, τ' αφήνω να χτυπάει: "τι κι αν τα χρόνια περνάνε, το σώμα μου κι αν γερνάει
ακόμα μέσα μου έχω ένα παιδί που γελάει"
ρισπέκτ φίλε μου, ρισπέκτ!
-μετά στην επανάκληση, ακούω την απορία "έλα, τι έγινες;"
"δουλειές.."
καλοκαίρι πια.
στην Αθήνα του Μάνου
στην Αθήνα του Γκάτσου
"χαρά της γης και της αυγής
μικρό γαλάζιο κρίνο"
στην Αθήνα της περασμένης μας νιότης
-καλοκαίρι.
το σπίτι είναι σκοτεινό και δροσερό
οι αναμνήσεις ασπρόμαυρες.
οι ζωγραφιές των κοριτσιών στους μπλε μου τοίχους
και τα τετράγωνα επιτραπέζια χαρτομάντηλα επάνω στο γραφείο
-δώρο του Χρόνη-
κάνουν πολύχρωμη την ενήλικη μου ζωή.
"μ' άσπρα πουλιά και σύννεφα
τον ουρανό θα ντύσω" τραγουδούσε κάποτε ο Καζαντζίδης
κι αυτό το πετάρισμα της καρδιάς στο άκουσμα της φωνής του
είναι ίδιο ακόμα και σήμερα
-στην Αθήνα του Μάνου
-στην Αθήνα του Γκάτσου
-εν τέλει, στη δική μου Αθήνα..
"καλοκαίρι και καταχνιά" του Tennessee
"ο γυάλινος κόσμος"
"το γλυκό πουλί της νιότης"
"η νύχτα της ιγκουάνα"
"ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι"
-πόσο αγαπημένο-
Tennesse λοιπόν κι ελάχιστα άλλα..
μακριά τα αστραφτερά παιχνίδια
μακριά οι συναναστροφές οι ατέλειωτες
οι νεόκοποι συγγραφείς
οι νεοέλληνες,
οι ευπώλητοι, οι απαίδευτοι
οι άμουσοι, οι έντεχνοι -μακριά.
να έχω μόνο ένα Γκάτσο
να έχω μόνο ένα Μάνο
κι έναν Tennesse
να βρίσκομαι στην πόλη μου
και θα 'μαι πάντα
Καλά
-κι αυτό το καλοκαίρι..