"σκασμός!" μουρμουράω μηχανικά στα εκνευριστικά τραγούδια
που βάζει το ραδιόφωνο
ενώ κοιτάζω αφηρημένα έξω: ήλιος!
παγωνιά, αλλά ήλιος..
"καδωνιά" έλεγε το Ελενάκι την παγωνιά όταν ήταν μικρούλα.
καδωνιά κι όσα κι αν φορέσω, ακόμα κρυώνω.
πολύ κρύο εφέτος..
"είναι ο χειμώνας της πίκρας μας" είχε πει κάποτε το φιλαράκι ο Steinbeck ανάβοντας ένα τσιγάρο ακόμα,
ενώ έσκυβε πάνω από τη γραφομηχανή του
"είναι ο χειμώνας της θλίψης μας" είχε πει κι ο Ριχάρδος ο Γ'
πριν δώσει το βασίλειο του για ένα άλογο·
τελικά όμως,
είναι ο δικός μου χειμώνας:
αυτός της πίκρας
της θλίψης
και του αναπάντεχου χαμόγελου
όποτε το Ραφάκι μπαίνει σπίτι
..............................
βλέπω παλιές ταινίες, ασπρόμαυρες
-invasion of the body snatchers του Siegel
the spiral staircase του Siodmak
την έβδομη σφραγίδα του Μπέργκμαν-
διαβάζω ξανά τα πολυδιαβασμένα
-Κόντογλου: τα Ρημοκλήσσια του Μαρουσιού
"Άμα χαλαστεί ο άνθρωπος,
αρχίζει να σιχαίνεται τα απλά και τα φτωχά πράγματα"-
ή Sharyn Mc Crumb
- όταν εκείνη περιπλανιέται στους λόφους-
πίνω καφέδες πολλούς
-πάρα πολλούς ίσως-
κι ακούω Django και ραδιόφωνο
μέχρι αργά το βράδυ.
......................................
ναι,
είναι ο χειμώνας της πίκρας φίλε Johnny
είναι της θλίψης -Ριχάρδε αγαπητέ
μα πάνω απ' όλα
είναι ο χειμώνας
της υπομονής μας.
εκείνος, που μάς κάνει να ελπίζουμε
πάντα
ακόμα κι όταν όλα γύρω
-και μέσα ίσως-
είναι
παγωμένα..
