Κι ένα σημείωμα..

"μπαρακούντα"
η λέξη καρφώθηκε σήμερα το πρωί στο μυαλό μου.
"μπαρακούντα"
χωρίς λόγο..

έξω βρέχει.
κι αυτή η βδομάδα πως θα σκαρφαλώσει;
καλά που θα 'ταν
να την κυλούσα
όπως τα τσέρκια κυλούσαν τότε τα παιδιά
στα χρόνια τα δικά μου..

"των φίλων τα σπίτια" ακούγεται απ' το ραδιόφωνο
κι η Νέλλη στην αγκαλιά μου έχει βολευτεί:
εγώ είμαι το δικό της σπίτι

κι έξω
ακόμα βρέχει.