σιγά σιγά μεγάλωσα οι φίλοι μου χαθήκανε
άλλοι έγιναν γονείς κι άλλοι ψηλά αναπαυθήκανε
κάποιοι μάθανε για μένα, κάποιοι σίγουρα χαρήκανε
κάποιοι έφυγαν σε μέρη που δεν είχαν γυρισμό
μα είμαι εδώ
στα γήπεδα και στο δημοτικό..
τον τελευταίο καιρό στο ριπίτ.
στο mp3
στον υπολογιστή
στη βόλτα
στις δουλειές
στις αίθουσες αναμονής
στο δρόμο.
κάθε μέρα φορώ τη μπλούζα που ζήτησα απ' την Αγγελική να μου φτιάξει: snowpiercer -ουσιαστικά John Hurt "εγώ είμαι πια σκιά της δικής μου σκιάς"
κι είναι σα να μ' αγκαλιάζει ένας φίλος παλιός.
"ρε μαμά!" με μαλλώνει το Ραφάκι όταν με βλέπει λυπημένη
και δες! μεγαλώνει κι αλλάζουμε για λίγο ρόλους.
"μ' αυτό το "μάλλωμα" γίνεται ελαφρύτερη η απουσία του"
λέω στον Χρόνη
και όπως πάντα δεν χρειάζεται να του εξηγήσω: καταλαβαίνει.
φθινόπωρο πια.
στην Αίγινα νυχτώνει.
θα κάνει ψύχρα
κουκουνάρια και πευκοβελόνες θα πέφτουν στη βεράντα
η φωνή της κουκουβάγιας θ' ακούγεται μέχρι ψηλά
κι εγώ θα θυμάμαι εκείνη τη φωτογραφία που τράβηξα, ένα ζεστό απόγευμα του Αυγούστου
-νοσταλγία.
διαβάζω ώρες
βλέπω ταινίες παλιές όπως πάντα
-οκτώβρης.
το snowpiercer ταξιδεύει πια χωρίς εμένα
κατέβηκα διστακτικά δύο αιώνες πριν:
το Ραφάκι με μαλλώνει "μαμά!"
ο Χρόνης καταλαβαίνει
κι αυτοί είναι λόγοι να χαμογελάει κάποιος
αληθινά
ακόμα κι αν στην Αίγινα ή στην Αθήνα
νυχτώνει νωρίς..
