Το λουλούδι

ανηφόριζα το δρόμο το μεσημέρι
με τ' ακουστικά και τα δόντια -άθελα μου- σφιγμένα.

ανηφόριζα
και άκουγα τους Αctive και τον Bob
Παγκράτι -κοιμητήριο
μακρύς ο δρόμος
ταχύ το βήμα
βαθιά πολύ ακόμα η απουσία.

"έλα ρε ήρθα" ψιθύρισα φτάνοντας
και κει
στην τελευταία κατοικία
ένα λουλούδι είχε φυτρώσει πάνω στον τάφο.

κάθισα στο λιτό μάρμαρο μιλώντας του 

καθώς άναβα το καντήλι·
δεν παραπονιόμουν

προσπαθούσα μόνο να μη κλάψω.

όταν σηκώθηκα και τον αποχαιρέτησα
είχα έντονη την ευλογημένη αίσθηση 

πως θα ξαναβρεθούμε.

φόρεσα τα ακουστικά και κατηφόρισα αργά.
στο δρόμο σιγοτραγουδούσα με τους Active:
ρε, δε με νοιάζει από που `ρθες σου λέω
κι εμείς εδώ είμαστε περαστικοί
στον ουρανό ν’ ανεβώ και να τα λέω
πάω στοίχημα πως θα `σαι και εκεί

και ναι, θα είσαι εκεί
και ναι, θα βρεθούμε ξανά.

τ' ακους ρε;
ξανά..