οι ομπρέλες του Χερβούργου στο Μαξίμ"
σιγοτραγουδάω καθώς μαγειρεύω - πλένω - απλώνω.
τελείωσε η άνοιξη των Χριστουγέννων και ήρθε η βαρυχειμωνιά.
χιόνια παντού.
απέναντι -στις τέντες των μπαλκονιών-
στα κεραμίδια του διπλανού σπιτιού
στις νερατζιές του δρόμου.
"φτάνει μόνο..."
αφηρημένα κοιτάζω απ' τη μπαλκονόπορτα
ένα κόσμο έρημο.
χαμογελάω "να θυμάσαι και το φιλμ"
σκεπάζω την 'Ακκα που κρυώνει
-γέρασες αγάπη μου-
και ξέρω πως η Νέλλυ με βλέπει από κάπου
και με προσέχει.
έχει μια μελαγχολία ευπρόσδεκτη αυτή η εποχή της σιωπής:
ένα χαμόγελο που μένει μισό
οι βόλτες που έχουν σταματήσει πια
τα δειλινά που χάνουμε στην Αττική οδό·
όλα εκείνα που κάποτε μας έδιναν χαρά
τώρα έχουν χαθεί.
διαβάζω ξανά τα ίδια βιβλία
βλέπω ταινίες που έχω δει πολλές φορές
και περιμένω μια 'Ανοιξη που ίσως αργήσει να 'ρθει.
μα δεν πειράζει.
έχει μια μελαγχολία ευπρόσδεκτη ετούτη η εποχή
σιωπηλή
ήσυχη
με χαμόγελα μισά
και το Μαξίμ να παίζει ξανά και ξανά
τις Ομπρέλες του Χερβούργου.
όπως τότε που ήμασταν νέοι
όπως τότε που η ζωή μας ήταν
χρωματιστή.
