σας έχει τύχει ποτέ;εκεί που πρέπει να είστε άψογοι, που θέλετε να κάνετε μια εντύπωση θετική, που επιβάλλεται να είστε σοβαροί, να γίνεστε ρεζίλι;
κι έχετε προσέξει, πως όσο περισσότερο το επιθυμείτε, τόσο αυξάνουν οι πιθανότητες να την πατήσετε; ή μόνο σε μένα συμβαίνει αυτό;
έχει τύχει, να μου παίρνουν συνέντευξη για δουλειά και να έχω τρακ (που είναι το φυσιολογικό), αλλά ταυτόχρονα να πιέζομαι για να μη γελάσω.
σκέψου να μην είχα τρακ..
όσο σοβαρότερος γινόταν ο διευθυντής προσωπικού, όσο μου ανέλυε λεπτομερώς τις ευθύνες μου, τις σοβαρότατες ευθύνες μου, τόσο πιεζόμουν να μην αρχίσω να γελάω.
έχω μεγάλη ιστορία με τέτοια περιστατικά που αρχίζουν από την εποχή του σχολείου και συνεχίζονται μέχρι σήμερα.
μ' έχουν (στο περίπου) πιάσει τα γέλια μπροστά σε καθηγητές τη στιγμή που έπαιρνα τον έλεγχο της κόρης μου, όπου μού ανακοίνωναν με σοβαρό ύφος: "η Ελένη δεν πηγαίνει καθόλου καλά στα γαλλικά" πράγμα που κατ' ουσίαν σήμαινε "τι θα κάνει στη ζωή του αυτό το παιδί με ένα δεκάρι στα γαλλικά;"
με φίλους που μου μιλούσαν για τους "νικητές της ζωής" εννοώντας αυτούς που έχουν πολλά λεφτά και αστραφτερή καριέρα (εμείς απέχουμε παρασάγγας από αυτούς τους νικητές)
ή έχω απλά ρεζιλεματάκια του τύπου να προσπαθήσω να δώσω ελεημοσύνη σε άνθρωπο που απλώς ξεκουράζεται στο σκαλί της πολυκατοικίας.
ας πάρουμε για παράδειγμα το σημερινό..
πίκρα, αλλά ας το πάρουμε..
πρωί στο σχολείο.
στο σχολείο μας συστεγάζονται δύο δημοτικά: το δεύτερο και το πέμπτο.
η Ραφαηλία πηγαίνει στο πέμπτο.
μόλις έχει χτυπήσει το κουδούνι και περιμένω να μπει μέσα το παιδί. το οποίο παιδί, μου έχει δώσει σαφείς εντολές:
"μη φύγεις! να με χαιρετήσεις, να περιμένεις να μπω μέσα και μετά να φύγεις."
όντως, περιμένω να μπει και μόλις ξεκινάει η σειρά της, την χαιρετάω σηκώνοντας το χέρι μου ψηλά και κουνώντας το δεξιά κι αριστερά με δύναμη, λες και βρίσκομαι στο κατάστρωμα του Τιτανικού και χαιρετώ τους συγγενείς που ήρθαν να με ξεπροβοδίσουν.
η Ραφαηλία ανταποκρίνεται με μια κομψή κίνηση της παλάμης δεξιά κι αριστερά, σαν τη Φρειδερίκη όταν έβγαινε καβάλα στο μόνιππο.
μπαίνουν τα παιδιά κι εγώ μένω με τη φιλενάδα μου και κουβεντιάζουμε στο προαύλιο περί ανέμων και υδάτων.
όπου αίφνης έρχεται ασθμαίνοντας μια μαμά και μας ρωτάει:
"ξέρετε τι ώρα θα γυρίσουν τα παιδιά:"
η μαμά, "ανήκει" στο άλλο δημοτικό, που έχει εντελώς άλλο πρόγραμμα από το δικό μας.
την κοιτάμε κι οι δυο, μη καταλαβαίνοντας.
η μαμά, μας ρωτάει
"πρώτη δεν πάνε τα παιδιά σας;"
κι εγώ απαντώ με το αμίμητο
"πρώτη; όχι, γυμνάσιο!"
δεν έχω παιδί που να πηγαίνει γυμνάσιο. η Ελένη δευτέρα λυκείου πηγαίνει.
μετά συνέρχομαι και λέω
"ααα, τώρα θυμήθηκα, πρώτη πάει. για ποιο σχολείο μιλάτε;"
η γυναίκα με βλέπει σαστισμένη. μετά λέει:
"για το δεύτερο"
και έρχεται η επίσης αμίμητη απάντηση της φίλης μου
"δεν ξέρουμε. τα δικά μας πάνε στο πρώτο!"
τη σκουντάω
"Κατερίνα. δεν υπάρχει πρώτο! στο πέμπτο πάνε"
"α ναι, στο πέμπτο"
λέω να μη συνεχίσω τον σουρεαλιστικό διάλογο.
πάντως τα παιδιά του δευτέρου, μία η ώρα θα γύριζαν από την εκδρομή.
μ' αποζημίωσε όμως το κλείσιμο της μέρας.
γιατί, μόλις σήμερα ανακάλυψα πως σκούπιζα το πρόσωπο μου με την πετσέτα που σκούπιζε τα πόδια της η Ελένη!
κι όχι μόνο το σκούπιζα, αλλά το ταμπονάριζα κι ελαφρά για να κάνω "ευεργετικό μασάζ προσώπου προς καταπολέμηση της ρυτίδας" η γυναίκα!
όχι μόνο πικράθηκα, αλλά με σκότωσε και η ειλικρινής απορία της Ελένης:
"τι κάνεις έτσι βρε μαμά; καθαρά ήταν τα πόδια μου. τα έπλενα, και τα σκούπιζα."
..................
η καταπολέμηση της ρυτίδας δεν επετεύχθη ποτέ.
της σοβαρότητας μου όμως
με απόλυτη επιτυχία!
