με τα ονόματα, γενικά, τα πάω καλά.τα θυμάμαι μ' ευκολία
(σε αντίθεση με τα πρόσωπα, που λόγω προσωπαγνωσίας, δυσκολεύομαι πολύ).
τα θυμάμαι λοιπόν τα ονόματα μια χαρά, εκτός αν είμαι σε κατάσταση στρες.
σ΄αυτό το είδος του στρες, που με αποδιοργανώνει και σχεδόν με διαλύει, πέφτω, μόνο όσον αφορά θέματα υγείας.
όντας στην συγκεκριμένη κατάσταση, έχω κατά καιρούς εκστομίσει διαμάντια..
έχω αποκαλέσει τον παιδίατρο της Ραφαηλίας "κύριο Ραφαήλ" (καμμία σχέση με το όνομα του φυσικά)
την παιδίατρο της Ελένης, "κυρία Καζολίν"
(τη γυναίκα την έλεγαν Κούκου, αλλά τότε έβγαινε στην τηλεόραση μια διαφήμιση που έλεγε "κούκου! είμαι το καζολίν" και ο συνειρμός ήταν αναπόφευκτος)
τον Χρόνη, Χρόνο
κι άλλα ωραία, που πάντα με έφερναν σε πολύ δύσκολη θέση.
τόσο δύσκολη, που στο δρόμο της επιστροφής από το ιατρείο στο σπίτι, είχα μεν το άρρωστο παιδί αγκαλιά, αλλά σταματούσα σε κάθε στύλο της ΔΕΗ και χτυπούσα το κεφάλι μου κάνοντας ταυτόχρονα την αυτοκριτική μου: "μα πόσο ηλίθια μπορεί να είσαι; πόσο; πόσο; ΠΟΣΟ;;"
δεν θέλω να θυμάμαι πως έχω ονομάσει τη νηπιαγωγό της Ραφαηλίας κάποια στιγμή που με κάλεσε να πάω να πάρω το παιδί, γιατί έκανε εμετό μέσ' την τάξη.
αχνά θυμάμαι, πως μου έβαλε τις φωνές, γιατί της επαναλάμβανα με συνέπεια παπαγάλου, την ίδια ερώτηση συνεχώς:
"δεν την έσπρωξαν; δεν έπεσε; μόνο εμετό έκανε;"
"δεν την έσπρωξαν; δεν έπεσε; μόνο εμετό έκανε;"
"δεν την έσπρωξαν; δεν έπεσε; μόνο εμετό έκανε;"
μεγαλώνω κι όσο να 'ναι, τα ελαττώματα μου, αργά ή γρήγορα θα φτιάξουν.
είναι σαν την κοιλιά: δεν έχω κοιλίτσα, μπόϊ θα ρίξω!
τα ελαττώματα μου λοιπόν θα φτιάξουν
θα ψηλώσω και θα ισιώσει η κοιλιά μου
και κάποτε θα μάθω να διαχειρίζομαι το άγχος μου.
και τότε, όλα θα είναι καλύτερα!
ή μήπως όχι;
