ξυπνήσαμε αχάραγα
("μαμά, να τα πω; να τα πω;"
"τι ώρα είναι βρε μωρό μου;"
"δεν ξέρω. να τα πω, να τα πω;")
είπαμε τα καλάντα σ' όλα σχεδόν τα μαγαζιά της γειτονιάς μας
(αλλά και της απάνω γειτονιάς
και της αποκάτω
και λίγο της δίπλα)
μας κέρασαν
(μελομακάρονα και όμορφα χαμόγελα)
διαφωνήσαμε με την Ελένη χτες βράδυ, όταν ψάχναμε εναγωνίως το μπαστουνάκι του τριγωνακίου της Ραφαηλίας: η Ελένη το ονόμαζε επίμονα "κάλαντο"
("δεν βρίσκω πουθενά το κάλαντο!"
"ποιο "κάλαντο" παιδί μου; δε λέγεται "κάλαντο"
"και πως λέγεται;"
"τριγωνάκι, μπαστουνάκι.."
"αχαχαχαχα")
μιλήσαμε, γελάσαμε, τσακωθήκαμε, γελάσαμε ξανά
και σ' όσους ευχήθηκαμε "Χρόνια Πολλά", η ευχή, βγήκε ολόισια, μέσα απ' την καρδιά μας.
Χρόνια Πολλά, να ευχηθώ και γω με τη σειρά μου σε σας,
να είστε και να είμαστε καλά
και ποιος ξέρει;
ίσως του χρόνου να έρθετε στην πάνω ή στην κάτω γειτονιά
κι όταν αχάραγα το Ραφάκι χτυπήσει την πόρτα και ρωτήσει: να τα πούμε; να τα πούμε;
εσείς να χαμογελάσετε και να μας πείτε:
Χρόνια Πολλά!