Παρασκευή απόγευμα και μοιάζει να 'ναι
δύο αιώνες πίσω..
κάποιες φορές αναρωτιέμαι αν μ' έφερε το Tardis ίσαμε εδώ
κι ακόμα είδηση δεν το 'χω πάρει.
όμως η καθημερινότητα έρχεται (κουκουρούκου Μυταλάκη, κουκουρούκου)
και με σκουντάει "σήκω!"
απλώνω το χέρι, τραβάω το χειρόφρενο στο snowpiercer
χαιρετώ για μια ακόμα φορά τον John Hurt -"εγώ είμαι πια σκιά της παλιάς μου σκιάς" -
και κατεβαίνω.
το Ραφάκι περιμένει στην αποβάθρα
δίπλα της, με το χέρι περασμένο στους λεπτούς της ώμους
στέκεται ο Χρόνης·
περιμένουν
δίχως ίχνος νοσταλγίας πάνω τους.
πλησιάζω
μ' αγκαλιάζουν
κλείνω τα μάτια κι είμαι Καλά!
χαμογελάω - γελάω
-κι είμαι Καλά!
το snowpiercer φεύγει σφυρίζοντας
παίρνει μαζί του τον John Hurt -"εγώ είμαι πια σκιά της παλιάς μου σκιάς"
κι έρχεται μια ακόμα Παρασκευή
-μια δική μας Παρασκευή-
που μοιάζει να 'ναι πάντα
δύο αιώνες πίσω..
